Ακατανόητος φόβος

Ξεχωριστέ, φίλε μου, Γιάννη,
δεν ξέρω ποια τιμή σου για μένα είναι πιο μεγάλη, δηλαδή, τα μεγάλης βαρύτητας λόγια σου στην ΘΕΣΣΑΛΙΑ, για το βιβλίο μου " Για σένα χόρευαν τα πουλιά, πατέρα..." ή η τιμή της φιλίας σου;
Λέω να τα κρατήσω και τα δυο... Τι  λες;
Η φιλία σου μου ήταν απαραίτητη πάντα στη ζωή μου, άσχετα με τα βιβλία.
Η κριτική σου όμως, σήμερα, η έκπληξη και η σύμπτωση συνάμα της ημέρας, μ' έχουν συγκλονίσει αφάνταστα και κυρίως, ήταν μια ανάσα εσωτερική που την είχα μεγάλη ανάγκη, κατά πως... φάνηκε.
Δε θα σταθώ εδώ όμως πολύ. Θέλω να σ' ευχαριστήσω από καρδιάς, για ΟΛΑ!
Αφήνω στους άλλους, στους διαβασμένους, να κρίνουν διαβάζοντάς την, αν ήσουνα υπερβολικός λόγω της φιλίας μας ή όχι, κι εγώ θα πάω παρακάτω, εκεί που στάθηκα πολύ:

"Το ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΧΟΡΕΥΑΝ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΠΑΤΕΡΑ  παραπέμπει σε μιαν αναχώρηση σε κάποια στιγμή που οι χοάνες των στρουθίων γεμίζουν από φως. Ώρα κατάλληλη, ακριβώς επειδή  «ο θάνατος δεν υπάρχει, υπάρχει μόνον ο φόβος του θανάτου», ο, κατά βάθος ακατανόητος φόβος, για το πέρασμα στο Επέκεινα, δηλαδή στη Ζωή. "

Για απάντηση "μαγείρεψα" ένα βιντεάκι που το τραγούδι λέει: "Παραδέχτηκα και ζωή και θάνατο και άλλο δε φοβάμαι πια". 

Εγώ συμπληρώνω και το "πολύ νωρίς"!

Από τότε... Απ' την μάννα, το φιλοσοφώ το θέμα.

Τον θάνατο δεν τον φοβάμαι, Γιάννη. Τον πόνο και την μη αξιοπρεπή ζωή της ασθένειας, όμως, ναι, τά φοβάμαι πολύ!

Είναι καιρός, μάλλον, να κάνω "εξάσκηση" και γι' αυτά. 
___

----
Το δεύτερο σημείο που θέλω να σταθώ, απόψε:  
"Είναι η μόνη συγγραφέας που γνώρισα, η οποία, χωρίς να καταγράφει τη συγκεκριμένη λέξη, αυτοαναλύει- ή, καλύτερα, διαλύει - το «εγώ» της."
 Είναι η "μόνη", ευτυχώς, Γιάννη, γιατί, για να διαλύσεις το "εγώ" σου στο χαρτί, πάει να πει πως το έχεις διαλύσει και στην ζωή σου και δεν είναι ότι καλύτερο, για κάνέναν!  
Παράδειγμα προς αποφυγήν, έπρεπε να γράψεις, Γιάννη!

Το τρίτο:  

Η συγγραφέας, άλλωστε, έχει συνηθίσει να απαντάει στο ερώτημα που απευθύνει ο αφηγητής της Έρημης Χώρας στον Στέτσον: «Ναι, τα λείψανα πάντοτε ανθίζουν».

Την έρημη χώρα δεν την έχω διαβάσει (ούτε και τα άλλα - άναψες φάρο αναγνώσεων για το μέλλον), δεν πρόλαβα, γιατί μάλλον ζω σ' αυτήν... αλλά, ναι, η σημερινή σύμπτωση με την δημοσίευση της κριτικής σου, ήταν πραγματικά σαν λείψανο που άνθισε και μου απάντησε ο πεθερός μου απ' το υπερπέραν... γιατί χθες και σήμερα, πολλά τον ρωτούσα. Για να μην φορτώσω την "Κοινή θεραπεία" μας για απόψε, αφήνω για άλλη μέρα τα υπόλοιπα θέματα προς συζήτησιν... δίνοντας προταιρεότητα στις "συμπτώσεις" και στο ερώτημα:
"Μήπως όταν αυτές είναι πολλές, πρέπει να ψαχνόμαστε λίγο παραπάνω;"