...Δεν το ήξερα. Εσύ, μπορεί και να με περίμενες... Δεν εξηγείται αλλιώς, το ότι μου είχαν περισσέψει... κεράκια.
...Γυρίζαμε απ' το χωριό. Το νέο "Στέκι" σου, είναι εκεί, δεν είναι στον δρόμο μας...
...Τον είδα να στρίβει, λέγοντάς μου πως θέλει να δει την προπόνηση του ΠΑΟΚ.
...Από κει και πέρα, αναρωτιόμουνα, αν θα σε βρω... έστω κι "έτσι".
...Σε μια φωτογραφία ξεθωριασμένη απ' τον χρόνο κι απ' τον ήλιο, τόσο ζωντανή όμως, να σε κοιτάει στα μάτια...
...Επιστρέφοντας, απαίτησα Στάση.
"...Να δω, αν είναι εδώ ο Γιάννης..."
Απότομο φρένο και σιγή κι εγώ... την δύσκολη ανηφόρα στενάχωρων σκαλιών, κοιτάζοντας ψηλά, εκεί που ενώνονται οι κορφές των κυπαρισσιών με το ηλιοβασίλεμα...
...Σε βρήκα. Σιγή και κόμπος στο λαιμό. Το χάδι στο μάρμαρο ζεστό και το χαμόγελό σου επιβεβαίωνε τα άδικα και τα μάταια τούτου του κόσμου.
Χάρηκα που σε ξαναβρήκα. "Τρίτος όροφος", ψηλά, μπροστά - μπροστά, σκοντάφτουν οι ζωντανοί για να περάσουν...
Θέλουν δε θέλουν, θα σε "δούν!"
Τουλάχιστον, αυτό, το "άξιζες"!
Κι ελπίζω η Πορταριά και ο Βόλος και γενικώς η Μαγνησία (και όχι, μόνο), να εκτιμήσει εγκαίρως το Πνευματικό σου Έργο και να μείνεις ΕΚΕΙ, σαν μνημείο, όπως κάνουν στους ΉΡΩΕΣ!
...Γιατί ΗΡΩΑΣ ήσουνα Γιάννη και το ξέρουν!
...Κατεβαίνοντας με σκυμμένο το κεφάλι τα σκαλιά, αλλά τρέχοντας, (σχεδόν), κλώτσησα δυο κυπαρισσόμηλα με δύναμη, που βρέθηκαν μπροστά μου, ενώ συνήθως τα μαζεύω...
...Μέρες μου πήρε να το ψυχολογήσω...
Αντίδραση στα ζωντανά, ήταν Γιάννη. Πες ότι παίξαμε μαζί, προπονηθήκαμε... κι εμείς, φιλικά, ορατώς και αοράτως...
Εσύ, σίγουρα, ξέρεις καλύτερα! (κι από ποδόσφαιρο... κι από ζωή, κι από θάνατο)
ΑΘΑΝΑΤΟΣ, αδελφικέ μου Φίλε, ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Ζεις στις καρδιές όσων σ' αγάπησαν και το ξέρεις!
"ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ", όποτε και όπως είναι αυτή...
...Γυρίζαμε απ' το χωριό. Το νέο "Στέκι" σου, είναι εκεί, δεν είναι στον δρόμο μας...
...Τον είδα να στρίβει, λέγοντάς μου πως θέλει να δει την προπόνηση του ΠΑΟΚ.
...Από κει και πέρα, αναρωτιόμουνα, αν θα σε βρω... έστω κι "έτσι".
...Σε μια φωτογραφία ξεθωριασμένη απ' τον χρόνο κι απ' τον ήλιο, τόσο ζωντανή όμως, να σε κοιτάει στα μάτια...
...Επιστρέφοντας, απαίτησα Στάση.
"...Να δω, αν είναι εδώ ο Γιάννης..."
Απότομο φρένο και σιγή κι εγώ... την δύσκολη ανηφόρα στενάχωρων σκαλιών, κοιτάζοντας ψηλά, εκεί που ενώνονται οι κορφές των κυπαρισσιών με το ηλιοβασίλεμα...
...Σε βρήκα. Σιγή και κόμπος στο λαιμό. Το χάδι στο μάρμαρο ζεστό και το χαμόγελό σου επιβεβαίωνε τα άδικα και τα μάταια τούτου του κόσμου.
Χάρηκα που σε ξαναβρήκα. "Τρίτος όροφος", ψηλά, μπροστά - μπροστά, σκοντάφτουν οι ζωντανοί για να περάσουν...
Θέλουν δε θέλουν, θα σε "δούν!"
Τουλάχιστον, αυτό, το "άξιζες"!
Κι ελπίζω η Πορταριά και ο Βόλος και γενικώς η Μαγνησία (και όχι, μόνο), να εκτιμήσει εγκαίρως το Πνευματικό σου Έργο και να μείνεις ΕΚΕΙ, σαν μνημείο, όπως κάνουν στους ΉΡΩΕΣ!
...Γιατί ΗΡΩΑΣ ήσουνα Γιάννη και το ξέρουν!
...Κατεβαίνοντας με σκυμμένο το κεφάλι τα σκαλιά, αλλά τρέχοντας, (σχεδόν), κλώτσησα δυο κυπαρισσόμηλα με δύναμη, που βρέθηκαν μπροστά μου, ενώ συνήθως τα μαζεύω...
...Μέρες μου πήρε να το ψυχολογήσω...
Αντίδραση στα ζωντανά, ήταν Γιάννη. Πες ότι παίξαμε μαζί, προπονηθήκαμε... κι εμείς, φιλικά, ορατώς και αοράτως...
Εσύ, σίγουρα, ξέρεις καλύτερα! (κι από ποδόσφαιρο... κι από ζωή, κι από θάνατο)
ΑΘΑΝΑΤΟΣ, αδελφικέ μου Φίλε, ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Ζεις στις καρδιές όσων σ' αγάπησαν και το ξέρεις!
"ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ", όποτε και όπως είναι αυτή...
