...Ψάχνοντας λέξεις και έννοιες, εν απουσία του Γιάννη Τσίγκρα

...Μάλιστα! Αυτή η ανάρτηση θα με βοηθήσει, να βρω μια ροή... (ΕΔΩ)
Σ' αυτή την ανάρτηση, δεν θυμόμουνα λεπτομέρειες, ώσπου:

***

Δημοσίευση σχολίου για: "ΚΟΙΝΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ"... με τον Γιάννη Τσίγκρα

***
Ώσπου, εκείνο το βράδυ, βρήκα και θυμήθηκα και τον τίτλο που ήθελε ο Γιάννης και τον προβολέα... που επέλεξα, εγώ, απ' τα σχέδια του τότε μπλόγγερ!

***

ΜΕΘ' ΗΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ

Τρίτη, 13 Αυγούστου 2013

ΕΠΙΣΤΟΛΗ

http://www.paterikiparadosi.blogspot.gr/2013/08/blog-post_1267.html

Σάββατο, 6 Ιουλίου 2013

ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ

Αγαπώ την ταρκόφσκεια αληθοφάνεια των ομιλουσών εικόνων.
Την ανάμνηση-κοινωνία με τον απόντα πατέρα ο οποίος ταξιδεύει ερήμην τών,καλλιτεχνικά διαχειριζομένων απ' τον υιό, ποιημάτων του.
Η γη, ο πηλός, συναντά τον ,σε εμβρυακή στάση, πήλινο, κάτω από την κουρτίνα της βροχής.
Αγαπώ τους αγοραφοβικούς διαδρόμους των ξενοδοχείων του, που στενεύουν προφανώς, σε μιαν ιδιότυπη "μελέτη θανάτου.
"Κι αυτό προσφέρεται ως  το μόνο που επιτρέπει στον εαυτό του στυλιζάρισμα ο Αντρέι.
Στη "Νοσταλγία" ο δημιουργός, γνωρίζοντας την αρρώστεια που τελικά υπήρξε η εισαγωγή του στην επάρατο, το παίρνει απόφαση:
Πας προφήτης άτιμος εν τη εαυτού πατρίδι.
Και κοιτάζει, στη "Θυσία", μόνο μπροστά-ώς το καταληκτήριο " Εν αρχή ήν ο Λόγος-γιατί Πατέρα;".
Η απάντηση καταντά ( με την έννοια τού καταλήγει) στο μόνο καινό κινηματογραφικό πολυσήμαντο.
 Δεν  παραπέμπει στη φουσκοδεντριά, την κυοφορία του νοητού α-νοήτου, του ακατανοήτου δηλαδή, του θανάτου.
Το "επειδή, μικρέ"-ουσιαστικά,αναπάντητη απάντηση-  προφέρεται και διατρέχει, εξ αρχής, ολόκληρη την ταινία:

Το μέγιστο μήνυμα είναι το σταυροαναστάσιμο.

Κυριακή, 30 Ιουνίου 2013

ΤΟΥ ΧΡΥΣΑΝΘ' ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑ-ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΙ

Στο γραφικό τα μωρά του κόσμου εξελέξατο, ως  του Κυρίου εκλεκτοί διαφαίνονται οι απλούστατοι  τη διανοία και οι κρυμμένοι από τα μάτια των πολλών, όπως τα αηδόνια που σκάβουν λαγούμια στις εαρινές νύχτες.
Όσοι,δηλαδή,και στις μέρες μας ακόμη, βρίσκουν εξαιρετικά, τουλάχιστον, ενδιαφέρον το αθωνικό ΟΤΑΝ ΤΟ ΛΙΓΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΛΙΓΟ.
Το χειροκρότημα των άπειρων μπιζ το οποίο, όμως, αφορά μιαν ευάριθμη παρέα κι όχι το σύνολο με τις επιβεβαιώνοντάς το εξαιρέσεις , αφήνουν αδιάφορους τους μωρούς αυτούς. Εκείνοι, ταξιδεύοντας σε μικρόκοσμους,ανακαλύπτουν  το Σύμπαν, καλύτερα κι απ' τους ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ, που εμπαθώς κι ευκόπως, βαφτίζουν " σωματίδια-θεούς",σε πειράματα νεφελωδών θεωρημάτων.
Υποθέτω ότι ότι μόνον οι "μωροί" έχουν τις δυνατότητες μιας εδεμικής ενοίκησης,εφόσον η καλοσύνη και η ομορφιά πρέπει ν' αποτελούν στοιχειώδεις παραμέτρους του Παραδείσου.
Μιας ατοπίας,. αγνώστου,προς το παρόν, ουσίας και υφής σ' εμάς την οποία δε θα κατανοήσουν ποτέ όσοι, απ΄τη γιαγιά μου, του Χρυσάνθ', είχαν, ως θνησιγενείς τω νοϊ, αεροβαπτισθεί, παρα-μορφωμένοι

Πέμπτη, 27 Ιουνίου 2013

ΠΑΓΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΟΚΟΦΤΗΣ

Μια "αναγκαία ρετρό"κουλτούρα ζούμε στη χώρα μας.
Για πρώτη φορά, ίσως, από το τέλος της δεκαετίας του μπακαλοδεύτερου,αναδύονται πράγματα παλιά και, στην ευτέλειά τους, πολύτιμα, από το αόρατο κι απύθμενο βάθος του συλλογικού υποσυνείδητου των κατοίκων αυτής της χώρας ,ίσως για να πεισθεί ο εαυτός μας ότι "κι άλλοτε έτσι υπήρξεν η κατάσταση" αλλά ξεπεράστηκαν τα δύσκολα.
Οι πολιτικάντηδες δεν θα το ονόμαζαν, βέβαια, αυτό, φως στην άκρη  του τούνελ-εκείνο αποτελεί την ανάπτυξη την οποία σηματοδοτούν, κατα το δοκούν, οι φίλτατοί τους δημοσιογράφοι.
Καλλιτεχνική αδεία, ζωνανεύουν ως άγγελλοι κι όχι ως ζόμπι, οι ήρωες- οι αστοί και οι της μικρας κωμοπόλεως καπεταναίοι, λωλοί, μαστόροι, ναυτικοί, γεωργοί του Παπαδιαμάντη ή του Βιζυηνού-θρηνωδίες ακούονται και κλαρίνα, προβάλλονται ή, ως θεατρικά , αναβιώνουν, ο Μπακαλόγατος, το Παλιό το αμαξάκι,οι Δοσατζήδες κ.α.
Προσωπικά,εκτός απ' τις μνημικές βάσεις μυθοπλασιών, εκείνο που, ενυπνίως μου, εμμένει τον τελευταίο καιρό, είναι ο παγοπώλης των ψυγείων ΙΖΟΛΑ, το μεταφερόμενο, σε παραδόξου σχήματος καλάθια, προϊόν του, κι ο παγοκόφτης- ένα κυρτό μαχαίρι.
Γιατί θυμάμαι ειδικά αυτά τα αντικείμενα;
Πιστεύω ότι η κρίση(δίκη) που βιώνουμε, έχει σχέση με την παγωμένη καρδιά μας (ψυγήσεται η αγάπη των πολλών) και τα παγοτρίμματα (καρδίαν συντετριμμένην).
Αυτή η συντριβή του  εγώ  είναι η μόνη λύση.
Αυτός ο παγοκόφτης (η Εκκλησία),εν τέλει, καταργεί την όποια κρίση.
Ως την έλευση του μόνου που έχει το δικαίωμα να κρίνει τον Κόσμο,επειδή σταυρώθηκε κι αναστήθηκε για να σώσει τον Κόσμο.

Τετάρτη, 26 Ιουνίου 2013

Πάντοτε είχα την αίσθηση μιας μόνιμης, προσωπικής αστοχίας. Το αντ΄ άλλου άλλο αποτελεί,νομίζω, το κυριώτερο συστατικό του χαρακτήρα εκείνου που σας γράφει αυτές τις αράδες.

Ο Καραγκιόζης δεν γίνεται φούρναρης για μένα, ούτε καν γραμματυφλός.Ψάχνει, σε τρίδρομο, τον "Καραγκιόζη Καραγκιόζη".

 Αυτή η εντύπωση του λάθους-το λάθος,ως γεύση, εγγίζει το εδεμικό φρούτο της ημιγνωσίας, με κάνει να αρχίσω τις  αναρτήσεις, με ό,τι- τη βοηθεία της,επ' εμοί,γκιλοτίνας μιας μισοποιητικής τεχνολογίας- δεν κατάφερα να τελειώσω, στο πρώτο μπλογκ:

"Κι όταν,στιγμή,έσβησε στον ορίζοντα, ο τελευταίος των του  Ιβύκου εκδίκων γερανών,μείναμε ξαπλωμένοι να μιλούμε στ' άστρα, για την αδικία, με μιαν όμως ελπίδα, σα τσακισμένο χαρτονόμισμα στα χείλη.
Δε βλέπαμε, το χέρι Εκείνου που μας,ως το υπεσχέθη, σκέπαζε-γνωρίζοντας όρια και προθέσεις καρδίας."

***

** ΕΚΕΙ!
***

Πάμε στο τώρα.
Καιρό σκεφτόμουνα για τις άγνωστες λέξεις (για μένα) που άκουσα για πρώτη μου φορά και έμαθα το νόημά τους, απ' τον Γιάννη Τσίγκρα, καθ' ότι "αγράμματη" και αδιάβαστη, γαρ!
Το να είσαι φίλος με έναν άνθρωπο, δεν σημαίνει πως έχεις και το Πνευματικό του επίπεδο, τόσο στο διάβασμα, όσο και στα ταλέντα.
Αυτό βέβαια, δεν εμποδίζει την φιλία, την αγνότητα και την ειλικρίνεια, μεταξύ δύο ανθρώπων.
Να μην ασχοληθώ με τις λογοτεχνικές άγνωστες λέξεις που μου έμαθε, αλλά με τα της Πίστης μας, και με μια μόνο λέξη, που την πρωτ' άκουσα απ' τα χείλη του, μεν, αλλά δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα, δε, σίγουρα γιατί δεν είχα χρόνο (είχα να διαφημίσω πολλούς Λογοτέχνες και Καλλιτέχνες...! συν τα δικά μου προβλήματα, οικογένεια, κ.λ.π.)
Όπως για όλα μας συζητούσαμε τηλεφωνικά, γι' αυτό κι ήταν περιττό το blog "Κοινή Θεραπευτική", έτσι και τα Του Θεού μας, τα λέγαμε τηλεφωνικά, αναλόγως τι μας "συνέβαινε" ή πως νιώθαμε για τα ΑΝΩΤΕΡΑ...
Εκείνος, πολυδιαβασμένος, βέβαια, εγώ άσχετη, παντελώς, μόνο με τα βασικά του Σχολείου, τις Ρίζες μου, τις εμπειρίες μου, τις Προσευχούλες μου, όπως έκανα και παιδί, Σεβασμός στα Θεία μας, κ.λ.π. Τίποτα παραπάνω.
Η Πίστη μας δεν είναι πολιτική (ούτε κι αυτή με ενδιέφερε, που έχει εξελίξεις, δεν φανταζόμουνα ότι και η Πίστη μας εξελίσσεται) κι εκεί παρέμεινα, στα όσα ήξερα και δυστυχώς ήταν και παραμένουν, λίγα! Όσο και να διαβάσω τώρα, δεν προλαβαίνω.
Ο Γιάννης Λείπει, για να μου λύσει πολλές απορίες στα γρήγορα, να μην μπερδεύομαι, χάνοντας χρόνο, ψάχνοντας από δω κι από κει, τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, τελικά και μένω ΤΕΛΙΚΑ, ΕΚΕΙ, στην τότε απάντησή μου, όταν κατάλαβα (ένιωσα, διαισθάνθηκα), ότι στις Εκκλησίες μας, "κάτι", δεν "πάει" καλά και τον ρώτησα:
"Ρε, Γιάννη! Τί γίνεται με την Πίστη μας; Τι δεν καταλαβαίνω με τους παπάδες μας;"
Δεν θυμάμαι ποια χρονιά τον ρώτησα. Πρέπει να ψάξω πολλά μπλογκς, για να βρω ημερομηνίες, τυχόν γραφούμενά μου, κ.λ.π.
"Αποτείχιση!" μου απαντάει. "Τι άλλο;"
"Τί θα πει αυτό, τον ρώτησα σαν ηλίθια ή έστω, σαν ένα παιδί με απορίες!
"Μπες στο blog, "Πατερική Παράδοση" και θα καταλάβεις. Εσύ όμως, μείνε όπως είσαι. Μην αλλάξεις και μην μπερδεύεσαι. Ας τους παπάδες να τα βρούνε μόνοι τους."
"Και πώς θα το βρω;"
"Πάτα στην γκουγκλ, θα στο βγάλει."

Αυτό ήταν. Ο Γιάννης είχε μάθει πια να χειρίζεται την τεχνολογία, έψαχνε την γκουγκλ και ότι τον ενδιέφερε, συμπλήρωσε και μόνος του κείμενα και ετικέτα στο νέο blog, χωρίς να με "ενοχλεί", τόσο πολύ, όπως πρώτα. (Αν δεν έτυχε να γράψουμε μαζί στην Κοινή Θεραπευτική, στο Μεθ' Υμών Ο Θεός, δεν έκανα για "μαζί", ούτε για τις τότε τεχνολογικές μου γνώσεις! Με τί προσόντα, άλλωστε; Ο Γιάννης "δούλευε" χρόνια το κομποσκοίνι, κι εγώ δεν ήξερα ΚΑΝ, τι σήμαινε! Το φόραγα, γιατί μου το έφεραν δώρο απ' το Άγιο Όρος και απλά, το θεωρούσα φυλαχτό!)

Εγώ, τώρα, δεν θυμάμαι, αν μπήκα τότε, σ' αυτό το μπλογκ, πόσο έμεινα, τι κατάλαβα και αν ξαναπήγα, τότε, όσο ζούσε ο Γιάννης.

Μετά την Φυγή του, ξανάκουσα αυτή την λέξη  "ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ", κι έτσι, επισκέφτηκα και άλλες σελίδες, ξαναβρήκα και αυτή την σελίδα, κι εν ολίγοις έμαθα κι άλλες άγνωστες λέξεις που αφορούν την Ορθόδοξη Πίστη μας, κι οι επόμενες δυο ήταν: "ΑΚΡΙΒΕΙΑ" και "Οικονομία".

...Ομολογώ, δύσκολο "μάθημα" η Πίστη μας, ειδικά αν είσαι αδιάβαστος και δεν ξέρεις ΟΛΟΥΣ τους Βίους των Αγίων, (κ.λ.πολλά), οπότε, θέλοντας και μη, παραμένω όπως ήμουνα, με το ένστικτο και μόνο.
Δεν μπορούσα να φανταστώ, ούτε μας είχαν διδάξει στα Σχολεία, ούτε άκουσα σαν παιδί στα Κατηχητικά, ούτε σε κηρύγματα στις Εκκλησίες, αυτές τις λέξεις και τις έννοιες, ακόμα και τώρα που γέρασα!
Αυτές οι λέξεις εμένα μου θύμιζαν οικονομία και μεγάλη ακρίβεια γύρω μας και άδειες τις τσέπες μας, από παιδί, μέχρι και σήμερα!

Κάτι "τέτοια" τα μαθαίνεις, ΜΟΝΟ στο ίντερνετ, κι αυτό τυχαία ή αν ψαχτείς!

Τελευταίως θυμάμαι την προτροπή του Γιάννη:
"Εσύ όμως, μείνε όπως είσαι. Μην αλλάξεις και μην μπερδεύεσαι."

Όσο το σκέφτομαι, εδώ και καιρό, τόσο και προσπαθώ να καταλάβω το βάθος που είχαν τα λόγια του αγαπημένου μου φίλου και ποιητή.
Διαισθανόταν άραγε, ότι κάτι αγνό είχα μέσα μου, δεν ήθελε να "χάσω" χρόνο, φοβόταν να μην μπερδευτώ ή από κάτι ήθελε να με προφυλάξει;
Δεν ξέρω, ούτε και θα μάθω ποτέ.
Δεν θέλω να ανατρέξω σε συμπτώσεις... ούτε να αναρωτηθώ, γιατί σταμάτησε να γράφει και ο ίδιος εκεί, γιατί θα παρασυρθώ, κι ίσως καταλήξω "κάπου" λάθος.

Απλά, το λάθος ήταν, πως κάποιοι νόμιζαν πως ήξερα και με "πολέμησαν".
Όπως και να έχει, όμως, πιστεύω πως η αλήθεια και το λάδι επιπλέουν πάντα, στην ζωή και στο ΑΛΛΟΥ, ΜΟΝΟ Ο Αληθινός Τριαδικός Θεός και η Παναγιά μας, ξέρει που θα "κατατάξει" τον καθένα μας!
Κανένας άλλος!

Υγ. Προσωπικά, δεν μπορώ να έχω άποψη, ούτε να συμβουλέψω, ούτε να "ενταχτώ" με πρόσωπα, με σωστό ή λάθος, ξέρω μόνο, πότε και που νιώθω καλά, κι αν "κάτι" ενοχλεί το μέσα μου.
Ανοίγω τ' αυτιά μου, ν' ακούσω, να μάθω, να δω, ως εκεί, μπορώ να βαδίσω, ακόμα.
Στα 60 και μπουσουλώντας.
ΠΙΣΤΕΥΩ γιατί νιώθω και "είδα" κι όχι γιατί μου είπαν ή μου έδειξαν.
Απ' την δεύτερη περίπτωση, εύκολα φεύγεις.
Απ' την πρώτη, ΟΧΙ και ΠΟΤΕ!
Όσο αμαρτωλή κι αν είμαι, ΤΟΛΜΩ να ΤΟΥ ζητώ καθημερινά ΣΥΓΓΝΩΜΗ, να ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, επίσης και να Τον ψάχνω και να ΤΟΝ κοιτώ κατάματα, στους τρούλους των Εκκλησιών μας, ακόμα και στους "θολωμένους" ουρανούς μας και να ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΛΩ να μου ΦΕΓΓΕΙ, ακόμα και την μέρα. οδηγώντας με στον Δρόμο ΤΟΥ!

Με την ελπίδα του Γιάννη, ότι "οι παπάδες μας θα τα βρούνε μόνοι τους", να κλείσω αυτή την ανάρτηση, γιατί κούρασα, αλλά όμως, του την χρωστούσα!

Και μόνο που βρήκα "απόδειξη" στα λεγόμενά μου, με το λινκ (που δεν ήξερε να κάνει), είναι για μένα, ΑΝΩΤΕΡΟ ΣΗΜΑΔΙ!

Κι αν θυμηθώ το μόνο και ολοζώντανο όνειρο που είδα, κι έλεγε:
"Δεν ανησυχώ που τ' αφήνετε μπερδεμένα, θ' αναλάβει η Κατερίνα μετά, να βάλει τάξη!"
(κάπως έτσι, κάπου το έχω γράψει με ακρίβεια), κάνοντας ένα "συνδυασμό" (γραμμένων και αγράφων), ναι, ίσως αυτή η ανάρτηση, βάλει μια τάξη στα όσα άδικα γήινα συμβαίνουν, εις βάρος της μνήμης του και όχι μόνο!

ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ, ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΙΓΚΡΑ!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ, έτσι κι αλλιώς!
ΣΥΓΓΝΩΜΗ που άργησα τόσο πολύ, να δω, αυτό το κοινό μας (όπως ήθελες) μπλογκ, αλλά για να συμβεί τώρα, σημαίνει πως τώρα έπρεπε (ήδη άργησα) και δεν σηκώνει άλλη ΑΝΑΒΟΛΗ!
Επιβάλλεται Η ΤΑΞΗ!

...Συ είπας... στο όνειρο.
Μα μήπως κι η ζωή, δεν είναι ένα σύντομο και φευγαλέο όνειρο;

...Εσύ, τώρα, ήδη, έμαθες!
Εμείς, οι ακόμα γήινοι, θα έχουμε απορίες και θα μπερδευόμαστε, ξεχνώντας πως Εκεί, υπάρχει "άλλη" ζυγαριά και πως Εκεί, κανείς δεν θα φτάσει με γεμάτες τσέπες, αλλά με "άλλα βαρίδια"! (αν είχε, κι αν έχει!)