Δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα. Με αφορμή την εκδήλωση με τα ποιήματα του Γιάννη Τσίγκρα,
(περισσότερα ΕΔΩ), θυμήθηκα σχεδόν, όλη την Κοινή ζωή μας.
Εκείνος είχε ζητήσει ν' ανοίξω αυτό το blog, για να γράφουμε τα κοινά μας και να "θεραπευτούμε" και οι δυο.
"Αρρώστεια" θεωρούσε το ίντερνετ.
Το αντιπαθούσε αφάνταστα, αλλά συνάμα στην πορεία, έγινε και μεγάλη του ανάγκη.
Τελικά, δεν το αξιοποιήσαμε μαζί σαν blog, γιατί λύναμε τις ανάγκες της φιλίας μας, είτε τηλεφωνικώς, είτε από κοντά.
Κάποια στιγμή μου είπε: "Τώρα που "θεραπευτήκαμε", ν' ανοίξουμε ένα άλλο κοινό blog, να γράφουμε άλλα.
Κι όμως, αυτό το "άλλα" του, δεν το θυμάμαι, νομίζω ήθελε να διαλέγουμε τα καλύτερα του ίντερνετ και περισσότερες αναλύσεις γύρω απ' την Πίστη μας, αλλά επειδή του αρνήθηκα και ήταν η μόνη φορά που το έκανα αυτό, δεν το ξανασυζητήσαμε, γι' αυτό και δεν θυμάμαι πολλά.
Είχα καταλάβει την "ουσία", στο τι εννοούσε κι επειδή ήξερα πως μετάνιωνε εύκολα και σύντομα θα μου ζητούσε να το σβήσω, του αρνήθηκα και ναι, δεν ξέρω ακόμα, αν έχω μετανιώσει γι' αυτό.
Ο Γιάννης ειδικά τα πρώτα χρόνια, δεν καταλάβαινε πόσο δύσκολο ήταν, ακόμα και για μένα, πόσος χρόνος απαιτείται για ν' ανοίξεις και να διατηρήσεις ένα blog, γι' αυτό και μου έλεγε εύκολα:
"μετάνιωσα, σβήστο, να μην υπάρχει!"
Στεναχωρέθηκα πολύ όταν μ' ανάγκασε να σβήσω το πρώτο του blog. Είχε πολλή δουλειά, είχα πολλές δυσκολίες, γιατί κι εγώ πειραματιζόμουνα, πλήρωνα και τεχνικό, οι εντολές ήταν στα Αγγλικά, δεν κατείχα, μιλάγαμε ώρες στο τηλέφωνο, για μια τελεία ή ένα θαυμαστικό που μου ξέφυγε και τόσο αντιπαθούσε.
Στεναχωριέμαι που τότε δεν κράτησα αντίγραφο.
Ελπίζω ότι δεν χάθηκε υλικό του, εφόσον τα είχε όλα στο γουόρντ.
Χάθηκαν ημερομηνίες όμως, κάποια σχόλια, σίγουρα.
Ας είναι.
Ξαναζήτησε καινούργιο το 2012 και με χαρά του άνοιξα.
Ευτυχώς, υπάρχει.
Φοβούμουνα πολύ μη μου ξαναπεί: "Σβήστο, μετάνιωσα".
Ευτυχώς, δεν μετάνιωσε.
Του άνοιξα και σελίδα στο Φεις.
Μπήκε για λίγο καιρό, είδε και γρήγορα απήλθε.
Υπάρχει αυτή η σελίδα, αλλά δεν λειτουργεί.
Μετά άνοιξε άλλη και του βγήκε γούρικη, γιατί εκεί βρήκε όμοιούς του, αξιόλογους ποιητές και φίλους.
Εγώ μετά, κάποια στιγμή τον άφησα μόνο του. Είχα έντονες φάσεις ζωής, δεν προλάβαινα.
Τότε ο Γιάννης πήρε πρωτοβουλίες και έμαθε ιντερνετικές και τεχνικές, αρκετές κινήσεις.
Επειδή πήρα φόρα πρωί - πρωί, ας το κλείσω εδώ, λέγοντας πως η Πορταριά του με παίδεψε πολύ, καθότι δεν κατείχα να την φέρω σωστά σαν βιβλίο.
Κάποια στιγμή που με ρώτησε κάτι πάνω στο υλικό (της Πορταριάς), του είπα πως δεν το διάβασα όλο, και πως μ' αναγκάζει να τρώω τον χρόνο μου στα τεχνικά του, να μην έχει πολλές αναγνωστικές απαιτήσεις και να μην περιμένει κριτικές από μένα!
Τον πείραξε... λιγάκι.
Εμ! Γιάννη!
"Δεν μου είπες: Πώς σου φάνηκε το Τάδε, ποίημα."
"Δεν το είδα. Δεν σε προλαβαίνω, πια, Γιάννη!"
Στεναχωριότανε...
"Δεν μου έκανες, λάικ! Αν είχα και το δικό σου, θα μαζεύονταν 9!"
Παράπονα... της αρχής του, μέχρι να τον μάθουν και οι άλλοι.
"Η υγεία σου και η ψυχολογία σου, μ' ενδειαφέρουν περισσότερο απ' τα ποιήματά σου, Γιάννη! Σταμάτα να μετράς τα λάικ. Ξέρεις ότι αξίζεις πολύ περισσότερα. Να μετράς και τ' αόρατα. Αυτά που δεν βλέπεις. Αυτά που από ζήλια, δεν θα σου κάνουν ποτέ. Σε ξέρουν. Χρόνια σε ξέρουν. Απ' το 2006 σε δείχνω... Κάνουν ότι δεν βλέπουν...
Έλεγα.
Κι ακόμα το λέω, ενώ έχει Φύγει.
Ο Γιάννης "τύφλωνε", γι' αυτό δεν τον είδαν, δεν τον άκουσαν, δεν ασχολήθηκαν.
Το κατάλαβα κι εγώ, η τελευταία τρύπα της φλογέρας.
Ή άσχετη με την κάθε Τέχνη που εκείνος έπαιζε στα δάχτυλα, η καθ' όλα, αγράμματη.
Ο Βασίλης Λαλιώτης, ο εκδότης των ποιημάτων του, στον λόγο του στην παρουσίαση, με κάλυψε απόλυτα, γι' αυτό και ταράχτηκε το είναι μου και έφυγα απ' την αίθουσα πριν σωριαστώ, άρον - άρον.
Να είναι ΚΑΛΑ, που κράτησε τον λόγο του!
Σκέφτηκα να ενημερώσω αυτό το μπλογκ, όχι για μένα, αλλά για τον ίδιο τον Γιάννη, για να βοηθήσω κι εγώ, όσο γίνεται, τους μελλοντικούς βιογράφους του, που λέει και ο Λαλιώτης!
Φοβούμενη μη χαθεί ύλη του, είχα κρατήσει πολλές αναρτήσεις με ποιήματά του στα πρόχειρα, σε δικές μου στιγμές, λύπης της απουσίας του.
Δεν υπάρχει λόγος να είναι πρόχειρες, θα τις δημοσιεύσω και έτσι θα μπω σε μια οπτική ροή που θα με βοηθήσει να θυμηθώ και να αναπολώ, όποτε μπορώ.
Γιατί ο Γιάννης Τσίγκρας, δεν είναι για μεγάλες δόσεις...
Τον "μάλωνα" για τα μελαγχολικά θέματά του, συχνά.
"Τί να γράψω; Για έρωτα δεν μπορώ να γράψω, ούτε για γυναίκες..."
"Γιατί δεν μπορείς να γράψεις;"
"Δεν μου το επιτρέπει η ηλικία μου", ήταν η απάντηση.
Τί θυμάμαι, πρωί - πρωί και νύχτα, όλη νύχτα!
Τόμους, ολόκληρους!
Πάω να σβήσω τον μετρητή, εδώ δεν "μετράμε".
Ξέρω πόσο και εάν, μετρήσαμε στην ζωή του Γιάννη, κι αυτό μετράει!
Έγινε για μένα "κομμάτι" της ζωής μου, ίσως και παραπάνω από αδελφός.
Ενθύμιό του:
(περισσότερα ΕΔΩ), θυμήθηκα σχεδόν, όλη την Κοινή ζωή μας.
Εκείνος είχε ζητήσει ν' ανοίξω αυτό το blog, για να γράφουμε τα κοινά μας και να "θεραπευτούμε" και οι δυο.
"Αρρώστεια" θεωρούσε το ίντερνετ.
Το αντιπαθούσε αφάνταστα, αλλά συνάμα στην πορεία, έγινε και μεγάλη του ανάγκη.
Τελικά, δεν το αξιοποιήσαμε μαζί σαν blog, γιατί λύναμε τις ανάγκες της φιλίας μας, είτε τηλεφωνικώς, είτε από κοντά.
Κάποια στιγμή μου είπε: "Τώρα που "θεραπευτήκαμε", ν' ανοίξουμε ένα άλλο κοινό blog, να γράφουμε άλλα.
Κι όμως, αυτό το "άλλα" του, δεν το θυμάμαι, νομίζω ήθελε να διαλέγουμε τα καλύτερα του ίντερνετ και περισσότερες αναλύσεις γύρω απ' την Πίστη μας, αλλά επειδή του αρνήθηκα και ήταν η μόνη φορά που το έκανα αυτό, δεν το ξανασυζητήσαμε, γι' αυτό και δεν θυμάμαι πολλά.
Είχα καταλάβει την "ουσία", στο τι εννοούσε κι επειδή ήξερα πως μετάνιωνε εύκολα και σύντομα θα μου ζητούσε να το σβήσω, του αρνήθηκα και ναι, δεν ξέρω ακόμα, αν έχω μετανιώσει γι' αυτό.
Ο Γιάννης ειδικά τα πρώτα χρόνια, δεν καταλάβαινε πόσο δύσκολο ήταν, ακόμα και για μένα, πόσος χρόνος απαιτείται για ν' ανοίξεις και να διατηρήσεις ένα blog, γι' αυτό και μου έλεγε εύκολα:
"μετάνιωσα, σβήστο, να μην υπάρχει!"
Στεναχωρέθηκα πολύ όταν μ' ανάγκασε να σβήσω το πρώτο του blog. Είχε πολλή δουλειά, είχα πολλές δυσκολίες, γιατί κι εγώ πειραματιζόμουνα, πλήρωνα και τεχνικό, οι εντολές ήταν στα Αγγλικά, δεν κατείχα, μιλάγαμε ώρες στο τηλέφωνο, για μια τελεία ή ένα θαυμαστικό που μου ξέφυγε και τόσο αντιπαθούσε.
Στεναχωριέμαι που τότε δεν κράτησα αντίγραφο.
Ελπίζω ότι δεν χάθηκε υλικό του, εφόσον τα είχε όλα στο γουόρντ.
Χάθηκαν ημερομηνίες όμως, κάποια σχόλια, σίγουρα.
Ας είναι.
Ξαναζήτησε καινούργιο το 2012 και με χαρά του άνοιξα.
Ευτυχώς, υπάρχει.
Φοβούμουνα πολύ μη μου ξαναπεί: "Σβήστο, μετάνιωσα".
Ευτυχώς, δεν μετάνιωσε.
Του άνοιξα και σελίδα στο Φεις.
Μπήκε για λίγο καιρό, είδε και γρήγορα απήλθε.
Υπάρχει αυτή η σελίδα, αλλά δεν λειτουργεί.
Μετά άνοιξε άλλη και του βγήκε γούρικη, γιατί εκεί βρήκε όμοιούς του, αξιόλογους ποιητές και φίλους.
Εγώ μετά, κάποια στιγμή τον άφησα μόνο του. Είχα έντονες φάσεις ζωής, δεν προλάβαινα.
Τότε ο Γιάννης πήρε πρωτοβουλίες και έμαθε ιντερνετικές και τεχνικές, αρκετές κινήσεις.
Επειδή πήρα φόρα πρωί - πρωί, ας το κλείσω εδώ, λέγοντας πως η Πορταριά του με παίδεψε πολύ, καθότι δεν κατείχα να την φέρω σωστά σαν βιβλίο.
Κάποια στιγμή που με ρώτησε κάτι πάνω στο υλικό (της Πορταριάς), του είπα πως δεν το διάβασα όλο, και πως μ' αναγκάζει να τρώω τον χρόνο μου στα τεχνικά του, να μην έχει πολλές αναγνωστικές απαιτήσεις και να μην περιμένει κριτικές από μένα!
Τον πείραξε... λιγάκι.
Εμ! Γιάννη!
"Δεν μου είπες: Πώς σου φάνηκε το Τάδε, ποίημα."
"Δεν το είδα. Δεν σε προλαβαίνω, πια, Γιάννη!"
Στεναχωριότανε...
"Δεν μου έκανες, λάικ! Αν είχα και το δικό σου, θα μαζεύονταν 9!"
Παράπονα... της αρχής του, μέχρι να τον μάθουν και οι άλλοι.
"Η υγεία σου και η ψυχολογία σου, μ' ενδειαφέρουν περισσότερο απ' τα ποιήματά σου, Γιάννη! Σταμάτα να μετράς τα λάικ. Ξέρεις ότι αξίζεις πολύ περισσότερα. Να μετράς και τ' αόρατα. Αυτά που δεν βλέπεις. Αυτά που από ζήλια, δεν θα σου κάνουν ποτέ. Σε ξέρουν. Χρόνια σε ξέρουν. Απ' το 2006 σε δείχνω... Κάνουν ότι δεν βλέπουν...
Έλεγα.
Κι ακόμα το λέω, ενώ έχει Φύγει.
Ο Γιάννης "τύφλωνε", γι' αυτό δεν τον είδαν, δεν τον άκουσαν, δεν ασχολήθηκαν.
Το κατάλαβα κι εγώ, η τελευταία τρύπα της φλογέρας.
Ή άσχετη με την κάθε Τέχνη που εκείνος έπαιζε στα δάχτυλα, η καθ' όλα, αγράμματη.
Ο Βασίλης Λαλιώτης, ο εκδότης των ποιημάτων του, στον λόγο του στην παρουσίαση, με κάλυψε απόλυτα, γι' αυτό και ταράχτηκε το είναι μου και έφυγα απ' την αίθουσα πριν σωριαστώ, άρον - άρον.
Να είναι ΚΑΛΑ, που κράτησε τον λόγο του!
Σκέφτηκα να ενημερώσω αυτό το μπλογκ, όχι για μένα, αλλά για τον ίδιο τον Γιάννη, για να βοηθήσω κι εγώ, όσο γίνεται, τους μελλοντικούς βιογράφους του, που λέει και ο Λαλιώτης!
Φοβούμενη μη χαθεί ύλη του, είχα κρατήσει πολλές αναρτήσεις με ποιήματά του στα πρόχειρα, σε δικές μου στιγμές, λύπης της απουσίας του.
Δεν υπάρχει λόγος να είναι πρόχειρες, θα τις δημοσιεύσω και έτσι θα μπω σε μια οπτική ροή που θα με βοηθήσει να θυμηθώ και να αναπολώ, όποτε μπορώ.
Γιατί ο Γιάννης Τσίγκρας, δεν είναι για μεγάλες δόσεις...
Τον "μάλωνα" για τα μελαγχολικά θέματά του, συχνά.
"Τί να γράψω; Για έρωτα δεν μπορώ να γράψω, ούτε για γυναίκες..."
"Γιατί δεν μπορείς να γράψεις;"
"Δεν μου το επιτρέπει η ηλικία μου", ήταν η απάντηση.
Τί θυμάμαι, πρωί - πρωί και νύχτα, όλη νύχτα!
Τόμους, ολόκληρους!
Πάω να σβήσω τον μετρητή, εδώ δεν "μετράμε".
Ξέρω πόσο και εάν, μετρήσαμε στην ζωή του Γιάννη, κι αυτό μετράει!
Έγινε για μένα "κομμάτι" της ζωής μου, ίσως και παραπάνω από αδελφός.
Ενθύμιό του:
Προβολές σελίδων σήμερα
|
0
|
Προβολές σελίδων χτες
|
0
|
Προβολές σελίδων τον προηγούμενο μήνα
|
27
|
Πλήρες ιστορικό προβολών σελίδων
|
3.511
|
Αναγνώστες
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου