Στάση...

...Και ξαφνικά, βρέθηκα μπροστά σ' ένα γνωστό κτίριο...
Και να το έψαχνα, δεν θα το έβρισκα.
Δύσκολα συγκρατώ δρόμους και οδούς, έχω θέμα. Αδιαφορώ στο να συγκρατήσω.

Στάση και κόλλημα και συγκίνηση.
Ανέβηκα αυτή την σκάλα, αρκετές φορές, μόνο για τον Γιάννη.
...Κι ο Γιάννης έλειπε... θα λείπει, αιωνίως...

"Μα πώς μπορείς;" τον ρώταγα. "Πώς μπορείς, εσύ, ο ευαίσθητος ο ποιητής και γράφεις και πολιτικούς λόγους; Πώς γίνεται; "
"Να... που γίνεται και μπορώ", μ' απαντούσε, στο τηλέφωνο συνήθως, όχι εκεί. Εκεί μιλούσαμε για τα ιντερνετικά και τα οικογενειακά μας.

Ναι... ο Γιάννης, μπορούσε να γράψει και για πολιτικά!
Έγραφε τους λόγους δημάρχων, αντιδημάρχων, νομαρχών, ούτε που θυμάμαι για ποιους έλεγε.
"Ξεγελάς τον κόσμο", ήθελα να του πω, μα δεν ήθελα και να τον προσβάλλω, τότε.
Το είχα κάνει κι εγώ μια φορά, επειδή μου το ζήτησαν, (του Γιάννη όμως, ήταν η δουλειά του!) συγκινήθηκε το κοινό και ψήφισε ένα μπούφο από ευαισθησία!
Ήταν τρανός ο δικός μου, όμως, κι άξιος ΗΡΩΑΣ!
Έχει μείνει στην Ιστορία. Διδάσκεται.
Ας είναι!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ, Γιάννη!
Σε θυμούνται, σίγουρα, όσοι βοηθήθηκαν απ' τους δικούς σου γραπτούς λόγους!
Από έργα δεν ξέρω, αν έκαναν!
Αυτό, δεν θα το συζητούσαμε ποτέ, είμαι σίγουρη!