Ιντερμέτζο

Σάββατο, 11 Φεβρουαρίου 2012

Ιντερμέτζο

Ελάχιστος λόγος περί ορίων.
Τα οποία, φυσικά, δεν υπάρχουν.
Επειδή, κατ΄ αναγκαία σύμβαση, κι εκείνα με τη σειρά τους ορίζονται. Τα όρια θυμίζουν τους απέναντι ανισοϋψείς καθρέφτες των αρχαίων κουρείων όπου μπορούσες να δεις το περιποιημένο σου κρανίο σε άπειρα είδωλα.
Τα όρια ποτέ δεν τελειώνουν.
Όπως η μουσική.
Τίθενται όμως συμβολικά και τις περισσότερες φορές απολύτως αυθαίρετα.
Η αρχή, η όποια αρχή, μετά την του παντός, δια  του Λόγου, Ποίηση, αποτελεί ένα τέτοιο συμβατικό όριο.
Η αρχή της μέρας. Η αρχή του έρωτα. Η αρχή της αφήγησης:"Ήταν ένα κρύο πρωινό του Φθινοπώρου.." Ένα πρωινό μετά από εκατομμύρια παρόμοια πρωινά που το αδράχνεις, το ξεχωρίζεις, το παρουσιάζεις. Μια προαίρεση, μια αιφνίδια επιλογή  σου. αρέσει ή μια γυναίκα που αγαπάς.

Αναρτήθηκε από μελανίτης στις 11:46 μ.μ.