Πού να σε κρύψω, Γιάννη μου, τώρα που τα κόκκινα τρινταφυλλάκια οργιάζουν και με προκαλούν να στα χαρίσω;
Για πες...
ΠΟΙΗΜΑΤΑ - Γιάννης Τσίγκρας (Μάρτης 2018)
Σάββατο 21 Απριλίου 2018
Πού να σε κρύψω, Γιάννη μου,
Πού να σε κρύψω, Γιάννη μου, τώρα που τα κόκκινα τρινταφυλλάκια οργιάζουν και με προκαλούν να στα χαρίσω;
Για πες...
ΠΟΙΗΜΑΤΑ - Γιάννης Τσίγκρας (Μάρτης 2018)
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΚΡΑΣ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΟΠΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
Μας περιμένει ένας τόπος
καθαρός
Όσο ο βυθός των ματιών του Ιησού
Όσο ο βυθός των ματιών του Ιησού
Εκεί,
Σ΄ έναν ουρανό που χρωμάτισε ο Χέλντερλιν
Κι ατένισαν ο Υπερίων και η Διοτίμα
Σ΄ έναν ουρανό που χρωμάτισε ο Χέλντερλιν
Κι ατένισαν ο Υπερίων και η Διοτίμα
Ατμίζονται κυανοί οιωνοί
Αλλά δεν είναι δικά τους όσα
Χρυσά
-Μ΄ υπόκρουση ένα βαρύ χερουβικό-
Αργοπέφτουν
Πτίλα
Χρυσά
-Μ΄ υπόκρουση ένα βαρύ χερουβικό-
Αργοπέφτουν
Πτίλα
Δρομαία άσπιλα νέφη
Μετασχηματίζονται
Σε τρυφερές, των εφηβικών μας ενυπνίων, κόρες
Μετασχηματίζονται
Σε τρυφερές, των εφηβικών μας ενυπνίων, κόρες
Τα πιο λευκά μας τυλίγουν
γιασεμιά
Τα όρια
Των πραγμάτων
Κυνηγούν τα όρια τους -
Των πραγμάτων
Κυνηγούν τα όρια τους -
Κι αυτό στο διηνεκές
Όπως, ακριβώς, συμβαίνει με τη
μουσική
...Θέμα ημερών ν' ανθίσουν Γιάννη και να μεθύσει η γειτονιά.
Γιάννης Τσίγκρας - Η δίψα του Ελπήνορα
Γιάννης Τσίγκρας - Η δίψα του Ελπήνορα
Διηγήματα
ΝΕΦΕΛΗ (1996)
Διηγήματα
ΝΕΦΕΛΗ (1996)
Οι τερματοφύλακες των πάρκων - Γιάννης Τσίγκρας
Οι τερματοφύλακες των πάρκων - Γιάννης Τσίγκρας
Δημοσιεύτηκε στις 13 Σεπ 2011
Τετάρτη 18 Απριλίου 2018
Ο Γιάννης και η Μαρία του
Ο Γιάννης και η Μαρία του
Είδα μόλις, αυτή την φωτογραφία στις λήψεις μου (είναι απ' το προφίλ του Γιάννη Τσίγκρα στο Φεις) και θυμήθηκα αυτό που μου είχε πει:
"Ολοι στο Φεις εκτίμησαν αυτή την φωτογραφία, γιατί έχω μπροστά την γυναίκα μου, ενώ, δεν είναι έτσι. Εγώ καθόμουνα, κι εκείνη τη στιγμή ήρθε η Μαρία μπροστά, χαμηλώνοντας, για να βγούμε μαζί."
Αυτός ήταν ο Γιάννης. Δεν ήθελε να νομίζουν άλλα, οι άλλοι, ούτε να τον θαυμάζουν για πράγματα που δεν είναι.
Λάτρευε την Μαρία του, δεν άντεξε την Φυγή της, αλλά γι' αυτή την φωτογραφία, ένιωθε πως παίρνει άδικα "Μπράβο"!
Δεν υπήρχε περίπτωση να του χαρίσεις σοκολάτα και να μην την κρατήσει να την μοιραστεί με την Μαρία του! Ακόμα και με τον γιο του, αν ήξερε πως εκείνη την μέρα θα τον δει.
Μέχρι που του χάριζα περισσότερες.
Και στο τηλέφωνο, δεν υπήρχε περίπτωση να μην πει, ακόμα και στον άντρα μου:
"Πάρε λίγο και την Μαρία!"
Έτσι, αγαπήσαμε και την Μαρία του, η οποία ήταν ένας Άγγελος!
ΑΘΑΝΑΤΟΙ και οι δυο!
Δευτέρα 16 Απριλίου 2018
Η Αγία Υπομονή
Καλέ μου Φίλε, για να την βγάλω "καθαρή" με τα κοινά μας εν ζωή, χρειάζομαι ακόμα, πολύ χρόνο.
Ως τότε, φέρνω την Αγία Υπομονή....
Ως τότε, φέρνω την Αγία Υπομονή....
...Φεύγω με ελπίδα για τάξη στην αταξία χρόνων
...Δύσκολο δρόμο πήραμε, καρδιά!
Στοπ οι αναδρομές, δεν έχει νόημα. Είναι πολλές, χάθηκα.
Ας είναι! Αυτό το μπλογκ έπρεπε να είχε ήδη, γεμίσει, με τάξη, όμως!
Ας ελπίσουμε πως θα την βρω.
Στοπ οι αναδρομές, δεν έχει νόημα. Είναι πολλές, χάθηκα.
Ας είναι! Αυτό το μπλογκ έπρεπε να είχε ήδη, γεμίσει, με τάξη, όμως!
Ας ελπίσουμε πως θα την βρω.
Δεκέμβρης 2016
Παρασκευή, 30 Δεκεμβρίου 2016
Πέμπτη, 17 Νοεμβρίου 2016
ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΣ, ΦΙΛΕ, ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΙΓΚΡΑ!
ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΣ, ΦΙΛΕ, ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΙΓΚΡΑ!
ΟΛΑ τα άλλα, θα τα βρουν.
Τώρα.... ΟΛΑ αποκτούν "αξία"...
Μεγάλη η "φτώχεια" στα κουμπάκια... τα ηλεκτρονικά.
Χωρίς "ΑΝΤΙΟ", Γιάννη, γιατί ΥΠΗΡΞΕΣ, ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ!
***
****
*
ΟΛΑ τα άλλα, θα τα βρουν.
Τώρα.... ΟΛΑ αποκτούν "αξία"...
Μεγάλη η "φτώχεια" στα κουμπάκια... τα ηλεκτρονικά.
Χωρίς "ΑΝΤΙΟ", Γιάννη, γιατί ΥΠΗΡΞΕΣ, ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ!
Κύριο μέρος μηνύματος
***
Κάθε Φθινόπωρο
Οι Άγιοι και οι Νεκροί
Στάζουν από τα θυμητάρια
Και σκαρφαλώνοντας στους όχθους
Μαζεύουν τα πρώτα
Αγριοκυκλάμινα
ευχαριστώ για τη ανάρτηση
***
Κύριο μέρος μηνύματος
Να χρησιμοποιείς το τάλαντο που σου δόθηκε και για να μας ανοίγεις τα σπάνια τοπία της ψυχής-όχι μόνο για τις σαχλαμαρίτσες στο Διαδίκτυο.
Δεν σου έγραψα, επειδή με τρόμαξε η persona που μου κατασκεύασες στο τελευταίο σου βιβλίο.Ένα ολοθούριον είμαι, ένας νάρκισσος- με κεφαλαία αρκτικά. Γράφε μου άν θέλεις μόνον εδώ.ΓΙΑΝΝΗΣ
Κύριο μέρος μηνύματος
Παλαιότερα με διάβαζες πιο προσεκτικά.Κοίταξε το συνημμένο.
*
Κύριο μέρος μηνύματος
Να με συγχωρείς για τις απόλυτες θέσεις μου.Τώρα σε καταλαβαίνω-έχω ζήσει τις ατέλειωτες άδειες ώρες του περιπτέρου.Μη κλείσεις το blogg αν σε ευχαριστεί.Αλλά μη ξεχνάς και τα βιβλία.Γι αυτά είσαι γεννημένη.
Τετάρτη, 5 Οκτωβρίου 2016
Φίλη χωρίς κραγιόν
...
... Τον φίλησα για άλλη μια φορά στο μέτωπο. Τον χάιδεψα, του χτένισα με τα χέρια μου τα γκριζαρισμένα του μαλλιά.
Μού φάνηκε λίγο ζεστός, δεν το είπα.
Χαμογέλασε. Ήταν το τρίτο φιλί στο μέτωπο; Μπορεί! Δεν μετρούσα. Πυρετό ήθελα να βεβαιωθώ, αν έχει, έτσι βόλευε και η επαφή, εφόσον τα χέρια ήταν μέσα απ' την κουβέρτα.
"Δεν πιστεύω να μού άφησες κραγιόν!"
Γέλασα!
"Ποιός εγώ; Μ' έχεις δει πολλές φορές με κραγιόν;"
Γέλασε! Και με ήχο! Τον χάρηκα, τόσο πολύ! Έτσι τον θέλω τον φίλο μου! Δυνατό και με χιούμορ!
Το συνέχισα...
"Άκου που φοβήθηκε μη τον δουν με κραγιόν στο μέτωπο, το πρωί και τον παρεξηγήσουν!"
Γέλαγε!
Γέλαγα κι εγώ, ενώ τα πόδια έτρεμαν. Ήθελα να του πω, ή κάνε στην άκρη να ξαπλώσω κι εγώ, είμαι ερείπιο, ή πήγαινε σπίτι σου, να μείνω εγώ εδώ, είμαι πιο άρρωστη από σένα. Εσύ, απλά, λύγισες. Δεν έχεις πείσμα, δεν θυμώνεις, κυρίως, δεν θυμώνεις με τον ίδιο τον εαυτό σου. Τον χαϊδεύεις, τον χαλάς, τον αρωσταίνεις.
Ήθελα και να του πω, ακόμα, αν ήξερα, θα φόραγα κόκκινο κραγιόν και θα σε γέμιζα, να "γελάει" μαζί σου, όλη η κλινική αύριο, αλλά, έχε χάρη, φίλε μου, αγαπημένε!
Θα γέλαγες κι εσύ τόσο, περδίκι θα γινόσουνα, είμαι σίγουρη!
Είχα μέσα στην τσάντα, νομίζω, αλλά, πού να ψάχνεις... πώς να γελάσεις... πώς να κάνεις τον κλόουν, όταν πονάς, ακόμα κι από μακριά, κι όταν δεν μπορείς να προσποιηθείς, γιατί ξέρεις καλά, πώς τα πράγματα είναι δύσκολα;
Απομακρύνθηκα, είπαμε διάφορα, περισσότερο μάλωνα. Δίδασκα... Έξω απ' τον χορό, όλα είναι εύκολα.
...Η μηχανή σκόνταφτε πάνω μου. Όλο μπροστά μου, τόσο που την είδε, κι αναγκαστικά, για να σπάσω την παγωμάρα του δωματίου, φωτογράφησα. (Ευτυχώς, είδα πριν λίγο, αυτές οι φωτογραφίες, κάπως, φαίνονται.)
..."Θα σε φωτογράφιζα κι εσένα" είπα, "αλλά δε σε θέλω, ούτε σε φωτογραφία, έτσι!"
Χαμογέλασε.
Κι εγώ.
...Αργότερα, φεύγοντας:
"Σβήσε και το φως", είπε.
"Καληνύχτα" είχαμε πει νωρίτερα, από πιο κοντά.
Τό 'σβησα κι έφυγα...
Έφυγα... από μέσα μου, τρέχοντας.
Απ' έξω μου, με τα πόδια μου... αργά, αργά... κάτι ρωτούσα. Αρνητική ήταν η απάντηση, δεν ήταν εκεί ο άλλος φίλος μου.
Άλλη μέρα θα τον δω, εκείνον! Δεν συμπέσαν τα σημεία και οι χρόνοι μας.
"Γιατί την έχεις μακριά σου την Παναγιά;" τον ρώτησα νωρίτερα.
"Γιατί όλο μάς πέφτει..."
Έτσι και με την Αγία Υπομονή, παλιότερα.
"Άθελά μου, πέφτοντας... κι Αυτήν, την έριξα", μού είχε πει, παλιότερα, με λύπη.
"Δεν το ήθελες, Αυτή, όμως, σε έσωσε!" του είχα πει, τότε και φάνηκε πως χάρηκε, γιατί το είχε πάρει αλλιώς.
Παναγιά, μαζί του! Και η Αγία Υπομονή, μαζί του!
Και το κομποσκοίνι στο χέρι του, μέσα απ' την κουβέρτα, να προσεύχεται και να ελπίζει.
... Τον φίλησα για άλλη μια φορά στο μέτωπο. Τον χάιδεψα, του χτένισα με τα χέρια μου τα γκριζαρισμένα του μαλλιά.
Μού φάνηκε λίγο ζεστός, δεν το είπα.
Χαμογέλασε. Ήταν το τρίτο φιλί στο μέτωπο; Μπορεί! Δεν μετρούσα. Πυρετό ήθελα να βεβαιωθώ, αν έχει, έτσι βόλευε και η επαφή, εφόσον τα χέρια ήταν μέσα απ' την κουβέρτα.
"Δεν πιστεύω να μού άφησες κραγιόν!"
Γέλασα!
"Ποιός εγώ; Μ' έχεις δει πολλές φορές με κραγιόν;"
Γέλασε! Και με ήχο! Τον χάρηκα, τόσο πολύ! Έτσι τον θέλω τον φίλο μου! Δυνατό και με χιούμορ!
Το συνέχισα...
"Άκου που φοβήθηκε μη τον δουν με κραγιόν στο μέτωπο, το πρωί και τον παρεξηγήσουν!"
Γέλαγε!
Γέλαγα κι εγώ, ενώ τα πόδια έτρεμαν. Ήθελα να του πω, ή κάνε στην άκρη να ξαπλώσω κι εγώ, είμαι ερείπιο, ή πήγαινε σπίτι σου, να μείνω εγώ εδώ, είμαι πιο άρρωστη από σένα. Εσύ, απλά, λύγισες. Δεν έχεις πείσμα, δεν θυμώνεις, κυρίως, δεν θυμώνεις με τον ίδιο τον εαυτό σου. Τον χαϊδεύεις, τον χαλάς, τον αρωσταίνεις.
Ήθελα και να του πω, ακόμα, αν ήξερα, θα φόραγα κόκκινο κραγιόν και θα σε γέμιζα, να "γελάει" μαζί σου, όλη η κλινική αύριο, αλλά, έχε χάρη, φίλε μου, αγαπημένε!
Θα γέλαγες κι εσύ τόσο, περδίκι θα γινόσουνα, είμαι σίγουρη!
Είχα μέσα στην τσάντα, νομίζω, αλλά, πού να ψάχνεις... πώς να γελάσεις... πώς να κάνεις τον κλόουν, όταν πονάς, ακόμα κι από μακριά, κι όταν δεν μπορείς να προσποιηθείς, γιατί ξέρεις καλά, πώς τα πράγματα είναι δύσκολα;
Απομακρύνθηκα, είπαμε διάφορα, περισσότερο μάλωνα. Δίδασκα... Έξω απ' τον χορό, όλα είναι εύκολα.
...Η μηχανή σκόνταφτε πάνω μου. Όλο μπροστά μου, τόσο που την είδε, κι αναγκαστικά, για να σπάσω την παγωμάρα του δωματίου, φωτογράφησα. (Ευτυχώς, είδα πριν λίγο, αυτές οι φωτογραφίες, κάπως, φαίνονται.)
..."Θα σε φωτογράφιζα κι εσένα" είπα, "αλλά δε σε θέλω, ούτε σε φωτογραφία, έτσι!"
Χαμογέλασε.
Κι εγώ.
...Αργότερα, φεύγοντας:
"Σβήσε και το φως", είπε.
"Καληνύχτα" είχαμε πει νωρίτερα, από πιο κοντά.
Τό 'σβησα κι έφυγα...
Έφυγα... από μέσα μου, τρέχοντας.
Απ' έξω μου, με τα πόδια μου... αργά, αργά... κάτι ρωτούσα. Αρνητική ήταν η απάντηση, δεν ήταν εκεί ο άλλος φίλος μου.
Άλλη μέρα θα τον δω, εκείνον! Δεν συμπέσαν τα σημεία και οι χρόνοι μας.
"Γιατί την έχεις μακριά σου την Παναγιά;" τον ρώτησα νωρίτερα.
"Γιατί όλο μάς πέφτει..."
Έτσι και με την Αγία Υπομονή, παλιότερα.
"Άθελά μου, πέφτοντας... κι Αυτήν, την έριξα", μού είχε πει, παλιότερα, με λύπη.
"Δεν το ήθελες, Αυτή, όμως, σε έσωσε!" του είχα πει, τότε και φάνηκε πως χάρηκε, γιατί το είχε πάρει αλλιώς.
Παναγιά, μαζί του! Και η Αγία Υπομονή, μαζί του!
Και το κομποσκοίνι στο χέρι του, μέσα απ' την κουβέρτα, να προσεύχεται και να ελπίζει.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)