Τρίτη, 5 Αυγούστου 2014
ΚΙ ΟΧΙ ΤΟ ΠΕΤΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
Υπάρχουν ποιητές που δεν έχουν γράψει ούτ' ένα στίχο.
Δεν εννοώ αυτούς που υποκλίνονται μπροστά στα δέντρα
κι έχουν αναγάγει σε θεότητες λέξεις χοϊκές Δε θεωρώ ποιητή
τον εαυτό μου, όταν συνθέτω το συρμάτινο:
"Υποτίθεται ότι το θύμα δεν είναι αναίτιο,αφού σ'ένα βαγόνι μακρινό
καπνίζει ο δολοφόνος".Ούτε όσους αλλοιθωρίζουν μετρώντας ουρανούς
μ'αρχαιοπτέρυγες και κόκκινα ρυάκια.
Ποιητές είναι όσοι έχουν λειάνει την καρδιά τους κι έχουν κάνει βότσαλο
το αρχαίο θαλασσόξυλο,όσοι μυρίζουν καλοσύνη και δεν ζητιανεύουν λέξεις,
δεν ξέρουν καν ότι είναι ταπεινοί,μοιράζουν την ψυχή τους στους περαστικούς,
ήλους ζητούνε για τα πάθη τους, σπέρνουν την αθωότητα που κέρδισαν,
αγκάθια φορούν στο μέτωπό τους,μονολογούν ατέλειωτα για τα ανθρώπινα,
βρίσκοντας πως δεν μπορούν τα θεϊκά να φτάσουν.
Οι γλυκοφιλούσες τους ταξιδεύουν στα πέλαγα
ή-ρόδα αμάραντα-τινάζονται απ' τη γη.
Δεν ψάλλουν τα κεκραγάρια για να τους ακολουθήσουνε τ'αηδόνια,
τ'άνθη τους κοσμούν σταυρούς κι όχι το πέτο των ανθρώπων.
Υπάρχουν ποιητές που δεν έχουν γράψει ούτ' ένα στίχο.
Δεν εννοώ αυτούς που υποκλίνονται μπροστά στα δέντρα
κι έχουν αναγάγει σε θεότητες λέξεις χοϊκές Δε θεωρώ ποιητή
τον εαυτό μου, όταν συνθέτω το συρμάτινο:
"Υποτίθεται ότι το θύμα δεν είναι αναίτιο,αφού σ'ένα βαγόνι μακρινό
καπνίζει ο δολοφόνος".Ούτε όσους αλλοιθωρίζουν μετρώντας ουρανούς
μ'αρχαιοπτέρυγες και κόκκινα ρυάκια.
Ποιητές είναι όσοι έχουν λειάνει την καρδιά τους κι έχουν κάνει βότσαλο
το αρχαίο θαλασσόξυλο,όσοι μυρίζουν καλοσύνη και δεν ζητιανεύουν λέξεις,
δεν ξέρουν καν ότι είναι ταπεινοί,μοιράζουν την ψυχή τους στους περαστικούς,
ήλους ζητούνε για τα πάθη τους, σπέρνουν την αθωότητα που κέρδισαν,
αγκάθια φορούν στο μέτωπό τους,μονολογούν ατέλειωτα για τα ανθρώπινα,
βρίσκοντας πως δεν μπορούν τα θεϊκά να φτάσουν.
Οι γλυκοφιλούσες τους ταξιδεύουν στα πέλαγα
ή-ρόδα αμάραντα-τινάζονται απ' τη γη.
Δεν ψάλλουν τα κεκραγάρια για να τους ακολουθήσουνε τ'αηδόνια,
τ'άνθη τους κοσμούν σταυρούς κι όχι το πέτο των ανθρώπων.
Δευτέρα, 4 Αυγούστου 2014
Κυριακή, 3 Αυγούστου 2014
ΑΛΛΩΣΤΕ
Πώς να υφίσταται νόστιμον ήμαρ
όταν ο χρόνος είναι ευθύς;
Λέξεις βαριές,βέβαια,πέφτουν στο χαρτί,σα δάκρια
ή στάλες μπόρας που περνάει από μακριά
κι ακούγονται από cd τραγούδια των σειρήνων.
Όμως η μέρα της επιστροφής, γεμάτη μουσικές,
γεμάτη γλάρους, δε θα'ρθει ποτέ.
Άλλωστε δεν ξεκινήσαμε κανένα ταξίδι.
Μόνο να σχεδιάζουμε και να μετρούμε συνηθίσαμε.
Πώς να υφίσταται νόστιμον ήμαρ
όταν ο χρόνος είναι ευθύς;
Λέξεις βαριές,βέβαια,πέφτουν στο χαρτί,σα δάκρια
ή στάλες μπόρας που περνάει από μακριά
κι ακούγονται από cd τραγούδια των σειρήνων.
Όμως η μέρα της επιστροφής, γεμάτη μουσικές,
γεμάτη γλάρους, δε θα'ρθει ποτέ.
Άλλωστε δεν ξεκινήσαμε κανένα ταξίδι.
Μόνο να σχεδιάζουμε και να μετρούμε συνηθίσαμε.
Σάββατο, 2 Αυγούστου 2014
ΠΡΙΝ ΑΚΟΥΣΘΕΙ ΤΟ "ΑΡΑΓΕ"
Ο χρόνος...Τί υπάκουο σκυλάκι...
Εντούτοις θα λησμονηθώ- όσες σήραγγες κι αν έχω σκάψει
εντός του,
όσες νυχτερίδες κι αν βγάζω απ'το ημίψηλο
να διαβάσω στα πτερύγιά τους το μέλλον,
όσους καθρέφτες κοίταξα, πριν προφέρω το "άρα".
Βέβαια, υπάρχει η αυτοαλήθεια
και το "δεύτε αριστήσατε",στην όχθη της Γεννησαρέτ
όταν όλα υφίστανται -ως δυσδιάκριτα- μιας βεβαιότητας την πίεση.
Οι αραποσυκιές ίσως χειροκροτήσουν ξανά τους κομήτες
και τα λουλούδια μπορούν
να δείξουν δρόμους παλιούς στους ελέφαντες
Ο χρόνος...Τί υπάκουο σκυλάκι...
Εντούτοις θα λησμονηθώ- όσες σήραγγες κι αν έχω σκάψει
εντός του,
όσες νυχτερίδες κι αν βγάζω απ'το ημίψηλο
να διαβάσω στα πτερύγιά τους το μέλλον,
όσους καθρέφτες κοίταξα, πριν προφέρω το "άρα".
Βέβαια, υπάρχει η αυτοαλήθεια
και το "δεύτε αριστήσατε",στην όχθη της Γεννησαρέτ
όταν όλα υφίστανται -ως δυσδιάκριτα- μιας βεβαιότητας την πίεση.
Οι αραποσυκιές ίσως χειροκροτήσουν ξανά τους κομήτες
και τα λουλούδια μπορούν
να δείξουν δρόμους παλιούς στους ελέφαντες
Παρασκευή, 1 Αυγούστου 2014
ΕΝΑ ΧΩΝΑΚΙ ΜΕ ΝΟΤΕΣ ΤΟΥ ΠΙΑΤΣΟΛΑ
Στη γωνία Ερμού με Λώρη,
ένας γέρος με ακορντεόν,
με πενήντα μόλις λεπτά, σου γεμίζει ένα χωνάκι
με νότες του Πιατσόλα.
Κι αναρωτιέμαι, γιατί αυτή η ασήμαντη εικόνα
μου θυμίζει τον αξιοπρεπέστατα ντυμένο ζητιάνο
-ξεφτισμένο σακάκι
και γραβάτα-στη Νεάπολη των αρχών του '60.
"Κυρία"σεμνοπρεπώς μιλούσε "λίγο ψωμάκι,τίποτε άλλο".
Κάποτε αναρωτιόμουν τί το'κανε τόσο ψωμί...
Ύστερα κατάλαβα ότι πολλοί, τότε, το στερούνταν κι αυτό.
Τώρα λυπούμαι που δεν έψαυσα στις παλάμες του,
την ώρα που του ακουμπούσα τη φετούλα,
για τον τύπο των ήλων.
Στη γωνία Ερμού με Λώρη,
ένας γέρος με ακορντεόν,
με πενήντα μόλις λεπτά, σου γεμίζει ένα χωνάκι
με νότες του Πιατσόλα.
Κι αναρωτιέμαι, γιατί αυτή η ασήμαντη εικόνα
μου θυμίζει τον αξιοπρεπέστατα ντυμένο ζητιάνο
-ξεφτισμένο σακάκι
και γραβάτα-στη Νεάπολη των αρχών του '60.
"Κυρία"σεμνοπρεπώς μιλούσε "λίγο ψωμάκι,τίποτε άλλο".
Κάποτε αναρωτιόμουν τί το'κανε τόσο ψωμί...
Ύστερα κατάλαβα ότι πολλοί, τότε, το στερούνταν κι αυτό.
Τώρα λυπούμαι που δεν έψαυσα στις παλάμες του,
την ώρα που του ακουμπούσα τη φετούλα,
για τον τύπο των ήλων.
Πέμπτη, 31 Ιουλίου 2014
ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΕ-ΠΟΤΕ
Τα ποιήματα μου όλο και μικραίνουν
ώσπου να καταλήξουν ένας τοσοδούλης Πήτερ Παν,
στη χώρα του ποτέ-ποτέ,
αβέβαιος για το αν θα κομίσει δόξα
ή λοιδορίες.
Ή μήπως ο αβέβαιος είμαι εγώ, αυτοπροσώπως,
που έσφαξα τις ευκαιρίες σα νυχτερινά λουλούδια,
έκαψα τ'άστρα και αποκοιμήθηκα
μες τις λακκούβες που, στη νύχτα, ανοίγουνε τα αηδόνια.
Τα ποιήματά μου όλο και μικραίνουν
ώσπου να καταλήξουν μουσική
που σπαταλιέται σ' αυχμηρά τοπία κι εποχές,
γιατί δεν ήξερα ποτέ
τί να το κάνω ένα φεγγάρι ανάμεσα στους ώμους, ΄
μια θλίψη που επιμένει τόσο...
Τα ποιήματα μου όλο και μικραίνουν
ώσπου να καταλήξουν ένας τοσοδούλης Πήτερ Παν,
στη χώρα του ποτέ-ποτέ,
αβέβαιος για το αν θα κομίσει δόξα
ή λοιδορίες.
Ή μήπως ο αβέβαιος είμαι εγώ, αυτοπροσώπως,
που έσφαξα τις ευκαιρίες σα νυχτερινά λουλούδια,
έκαψα τ'άστρα και αποκοιμήθηκα
μες τις λακκούβες που, στη νύχτα, ανοίγουνε τα αηδόνια.
Τα ποιήματά μου όλο και μικραίνουν
ώσπου να καταλήξουν μουσική
που σπαταλιέται σ' αυχμηρά τοπία κι εποχές,
γιατί δεν ήξερα ποτέ
τί να το κάνω ένα φεγγάρι ανάμεσα στους ώμους, ΄
μια θλίψη που επιμένει τόσο...
Τετάρτη, 30 Ιουλίου 2014
ΚΑΙ ΘΑ ΤΡΥΠΩΣΟΥΝ ΣΤ' ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥΣ
Θέλω να γράψω ένα ποίημα απλό.
Τόσον απλό όσο το νυχάκι του φεγγαριού,
όσο ο άνθρωπος με το κεράκι που δείχνει το μονοπάτι του γυρισμού
σ'όσους βιάζονται να γυρίσουν στο σπίτι του δάσους,
να καληνυχτίσουν τους σκίουρους που τσιρίζουν στα παράθυρα,
να πουν τρία πατερημά-
παντού θα μυρίζει κερί και μαστίχα-
και να τρυπώσουν στο όνειρό τους,
όπου οι πάλλευκοι τους περιμένουν άγγελοι.
Θέλω να γράψω ένα ποίημα απλό.
Τόσον απλό όσο το νυχάκι του φεγγαριού,
όσο ο άνθρωπος με το κεράκι που δείχνει το μονοπάτι του γυρισμού
σ'όσους βιάζονται να γυρίσουν στο σπίτι του δάσους,
να καληνυχτίσουν τους σκίουρους που τσιρίζουν στα παράθυρα,
να πουν τρία πατερημά-
παντού θα μυρίζει κερί και μαστίχα-
και να τρυπώσουν στο όνειρό τους,
όπου οι πάλλευκοι τους περιμένουν άγγελοι.
ΥΠΟΝΟΜΕΥΟΥΝ ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
Πού είχαμε μείνει;Υποθέτω
στον Μιγκέλ ντε Ουναμούνο που άκουγε τον ήρωά του
να διαμαρτύρεται: "Μα εγώ θέλω να ζήσω ,Κύριε".
Άρα τ'αστέρια υπονομεύουν πάντοτε τη θάλασσα
κι ένα μικρούλι γιασεμί, μπορεί να πάλλεται όπως η καρδιά,
να μας ζεσταίνει μουσική
με την οποία θα γεμίσουμε τις τσέπες, τους βοστρύχους.
Πού είχαμε μείνει;Υποθέτω
στον Μιγκέλ ντε Ουναμούνο που άκουγε τον ήρωά του
να διαμαρτύρεται: "Μα εγώ θέλω να ζήσω ,Κύριε".
Άρα τ'αστέρια υπονομεύουν πάντοτε τη θάλασσα
κι ένα μικρούλι γιασεμί, μπορεί να πάλλεται όπως η καρδιά,
να μας ζεσταίνει μουσική
με την οποία θα γεμίσουμε τις τσέπες, τους βοστρύχους.
Τρίτη, 29 Ιουλίου 2014
ΚΑΙ ΝΑ ΟΝΟΜΑΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΤΑ ΑΝΘΗ
Να περάσεις τον ουρανό και τη θάλασσα μέσα από ένα δαχτυλίδι-
αυτό είναι ποίηση.
Ν' ακολουθήσεις τους δρόμους των άστρων,
χωρίς τα βότσαλα του Κοντορεβυθούλη,
να υποκλιθείς στον που ποτέ δεν άλλαξε ηλικία
και τη ζωή του έπαιξε στα ζάρια,
αυτό είναι ποίηση.
Ποίηση είναι το ακοίμητο καντήλι της γιαγιάς Χρυσάνθης,
οι πικροί στοχασμοί για την αρχή και το τέλος,
ένα μικρό χαμομήλι που υποκλίνεται,
το νυχτερινό κορίτσι με τον ανανά στο κεφάλι,
το μαγαζί της λεωφόρου
όπου μπορείς να ζητήσεις "σουβλάκι με γιασεμί".
Ποίηση είναι η άνοιξη στον άλλο
που δεν αποτελεί την, κατά τον Σαρτρ, κόλασή μας
αλλά τη μέγιστη δοκιμασία,
να συναντήσουμε τους προπεπτωκότες
και να ονομάσουμε, μαζί τους, τα άνθη.
Να περάσεις τον ουρανό και τη θάλασσα μέσα από ένα δαχτυλίδι-
αυτό είναι ποίηση.
Ν' ακολουθήσεις τους δρόμους των άστρων,
χωρίς τα βότσαλα του Κοντορεβυθούλη,
να υποκλιθείς στον που ποτέ δεν άλλαξε ηλικία
και τη ζωή του έπαιξε στα ζάρια,
αυτό είναι ποίηση.
Ποίηση είναι το ακοίμητο καντήλι της γιαγιάς Χρυσάνθης,
οι πικροί στοχασμοί για την αρχή και το τέλος,
ένα μικρό χαμομήλι που υποκλίνεται,
το νυχτερινό κορίτσι με τον ανανά στο κεφάλι,
το μαγαζί της λεωφόρου
όπου μπορείς να ζητήσεις "σουβλάκι με γιασεμί".
Ποίηση είναι η άνοιξη στον άλλο
που δεν αποτελεί την, κατά τον Σαρτρ, κόλασή μας
αλλά τη μέγιστη δοκιμασία,
να συναντήσουμε τους προπεπτωκότες
και να ονομάσουμε, μαζί τους, τα άνθη.
ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΚΥΝΗΓΑΩ ΜΕ ΑΠΟΧΕΣ ΟΝΕΙΡΑ
Τα βράδια, περπατώ σ' άγνωστους δρόμους
και ζητιανεύω λέξεις, έστω μεταποιημένες
- οφείλω, ώς το πρωί, να' χω το ποίημα καταθέσει.
Κάποιοι, όπως ο Αρθούρος, μου λεν "τα ξόδεψα όλα στα νιάτα μου".
Οι ποιητές,γενικά, έχουν να μου δώσουν μόνο συμβουλές:
Πώς καθαρίζεται ένα περίστροφο, πώς δένεις μια πέτρα στο λαιμό...
"Εγώ ζητώ παλιές σας λέξεις",επαναλαμβάνω-δε μ'ακούν.
Οι αγοραίοι μου πετούν κανένα ξεροκόμματο από φθόγγους,
τί να το κάνεις;
Έτσι έμαθα να κυνηγάω, με μεγάλες απόχες,αδέσποτα όνειρα
ή τυμβωρύχος να γίνομαι στιγμών μου θαμμένων,
μαζεύω τη μουσική των άστρων, τα μπαλόνια των παιδιών κλέβω:
Το ποίημα, το πρωί, πρέπει να'ναι έτοιμο.
Δευτέρα, 28 Ιουλίου 2014
ΔΕΝ ΤΑΞΙΔΕΨΑΜΕ ΟΣΟ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ
Κι είναι φορές που, ταπεινά, ζητούμε από τα δέντρα
να μας μιλήσουν για τα όνειρά τους.
Ντρεπόμαστε, σαν τα παιδιά
που κρύβονται πίσω απ' τη ράχη της μητέρας:
Εμείς δε μάθαμε να σκάβουμε εντός μας,
πετώντας χώματα στ' αστέρια
ώσπου το δαχτυλίδι να ξανάβρουμε
που, κάποτε,έπεσε στις ενωμένες μας παλάμες.
Κι είναι φορές που τα φυλλώματα
ορίζουνε τη μουσική
και μας μιλούν για τα, εν σχέσει τους, ταξίδια
με τα στρουθία και τον άνεμο,ένα αδέσποτο τραγούδι,
μια αυτοκινητάμαξα και μια μικρή κωλοφωτιά.
Δεν ταξιδέψαμε ποτέ όσο τα δέντρα.
Κι είναι φορές που, ταπεινά, ζητούμε από τα δέντρα
να μας μιλήσουν για τα όνειρά τους.
Ντρεπόμαστε, σαν τα παιδιά
που κρύβονται πίσω απ' τη ράχη της μητέρας:
Εμείς δε μάθαμε να σκάβουμε εντός μας,
πετώντας χώματα στ' αστέρια
ώσπου το δαχτυλίδι να ξανάβρουμε
που, κάποτε,έπεσε στις ενωμένες μας παλάμες.
Κι είναι φορές που τα φυλλώματα
ορίζουνε τη μουσική
και μας μιλούν για τα, εν σχέσει τους, ταξίδια
με τα στρουθία και τον άνεμο,ένα αδέσποτο τραγούδι,
μια αυτοκινητάμαξα και μια μικρή κωλοφωτιά.
Δεν ταξιδέψαμε ποτέ όσο τα δέντρα.
Κυριακή, 27 Ιουλίου 2014
ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΜΟΙΡΟΛΟΓΙΑ
Κι ολόκληρη η αθωότητα χωράει στα μεγάλα μάτια των παιδιών.
Γι αυτό τα σύμπαντα ραγίζουν, όταν ακούγεται το "πυρ"
όσων γεννήθηκαν πριν χρόνια, μ'ένα λουλούδι στην παλάμη
κι απόκτησαν,με τον καιρό, καρδιά από γρανίτη
έτσι, ώστε να ματώνουν όνειρα και να σκοτώνουν πεταλούδες
να σβήνουνε τα φαναράκια των αγγέλων κει ψηλά
και τα τραγούδια να τα κάνουν μοιρολόγια.
Όταν σκοτώνεται ένα παιδί,μικραίνει αφόρητα ο Κόσμος
χάνεται η θάλασσα μ'όλους τους αστερίες της
και τους, ταξιδευτές της, τους ναυτίλους.
Κι ολόκληρη η αθωότητα χωράει στα μεγάλα μάτια των παιδιών.
Γι αυτό τα σύμπαντα ραγίζουν, όταν ακούγεται το "πυρ"
όσων γεννήθηκαν πριν χρόνια, μ'ένα λουλούδι στην παλάμη
κι απόκτησαν,με τον καιρό, καρδιά από γρανίτη
έτσι, ώστε να ματώνουν όνειρα και να σκοτώνουν πεταλούδες
να σβήνουνε τα φαναράκια των αγγέλων κει ψηλά
και τα τραγούδια να τα κάνουν μοιρολόγια.
Όταν σκοτώνεται ένα παιδί,μικραίνει αφόρητα ο Κόσμος
χάνεται η θάλασσα μ'όλους τους αστερίες της
και τους, ταξιδευτές της, τους ναυτίλους.
Σάββατο, 26 Ιουλίου 2014
ΚΑΜΙΑ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ
Στα χρόνια εκείνα, δεν ανοίγαμε ποτέ ομπρέλες για τους διάττοντες,
πάντοτε παίζαμε μονά-ζυγά με αστερισμούς και νεφελώματα,
μαζεύαμε το φως του φεγγαριού σε στέρνες και πηγάδια.
Ενδόμυχα, πιστεύαμε ότι είναι άρνηση του φόβου το όνειρο
όπως το,ελάχιστα θαμπό ανείπωτο, η καρδιά των τραγουδιών μας
κι η νυχτοπεταλούδα που τινάζονταν, το ακριβό μας μέλλον.
Στα σπίτια δεν υπήρχαν τοίχοι και παράθυρα
- τριζόνια μόνο που λαχάνιαζαν και άσπρα γιασεμιά.
Φιλοξενούσαμε όποιον έρχονταν,παίζοντας σα θαυματοποιός με ιστορίες
που,εντός τους, δεν έπλεε κανένας καημός, καμία προσδοκία.
Στα χρόνια εκείνα, δεν ανοίγαμε ποτέ ομπρέλες για τους διάττοντες,
πάντοτε παίζαμε μονά-ζυγά με αστερισμούς και νεφελώματα,
μαζεύαμε το φως του φεγγαριού σε στέρνες και πηγάδια.
Ενδόμυχα, πιστεύαμε ότι είναι άρνηση του φόβου το όνειρο
όπως το,ελάχιστα θαμπό ανείπωτο, η καρδιά των τραγουδιών μας
κι η νυχτοπεταλούδα που τινάζονταν, το ακριβό μας μέλλον.
Στα σπίτια δεν υπήρχαν τοίχοι και παράθυρα
- τριζόνια μόνο που λαχάνιαζαν και άσπρα γιασεμιά.
Φιλοξενούσαμε όποιον έρχονταν,παίζοντας σα θαυματοποιός με ιστορίες
που,εντός τους, δεν έπλεε κανένας καημός, καμία προσδοκία.
Παρασκευή, 25 Ιουλίου 2014
ΤΟ ΛΑΜΠΑΔΙΑ,ΤΟ ΣΕΙΡΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΛΕΙΑΔΕΣ
Κι ο τσαγκαράκος, ο Γαρύφαλος Δουκίδης,
μετρούσε άστρα και δάκρυα φαύνων, γυρίζοντας στο σπίτι,
όταν συνάντησε τον αρχάγγελο.
Πιάσανε κουβέντα.Ο
δρεπανηφόρος του θύμισε
τη μεγάλη κλούβα με τα καναρίνια της πατρικής του αυλής,
στην οδό Τσοποτού και το κατάστημα του πατέρα-μπερμπάντη
εν πολλοίς,αλλά οι άγγελοι δεν τα τονίζουν αυτά-με την ταμπέλα
"Υποδήματα δια νύμφας".Μ'αυτά και με κείνα (ήταν και το τσίπουρο
με το οποίο ο διαβασμένος σκυτοτόμος τίμησε,
το κατάστημα του Μελαχρινού,του γαμπρού σε ανιψιά
του κυρ Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη),
ήταν κι εκείνο το αναθεματισμένο
γλιστερό αυλάκι,κάτω απ' τα λευκά γιασεμιά του τοίχου,
κι ο Γαρύφαλος βρέθηκε ανάσκελα.
Απ'το ανοιχτό του στόμα, βγήκε μια άσπρη πεταλούδα.
Την έπιασε τρυφερά ο αρχάγγελος και πέταξε προς τ'άστρα,
το Λαμπαδία, το Σείριο και τις Πλειάδες.
Κι ο τσαγκαράκος, ο Γαρύφαλος Δουκίδης,
μετρούσε άστρα και δάκρυα φαύνων, γυρίζοντας στο σπίτι,
όταν συνάντησε τον αρχάγγελο.
Πιάσανε κουβέντα.Ο
δρεπανηφόρος του θύμισε
τη μεγάλη κλούβα με τα καναρίνια της πατρικής του αυλής,
στην οδό Τσοποτού και το κατάστημα του πατέρα-μπερμπάντη
εν πολλοίς,αλλά οι άγγελοι δεν τα τονίζουν αυτά-με την ταμπέλα
"Υποδήματα δια νύμφας".Μ'αυτά και με κείνα (ήταν και το τσίπουρο
με το οποίο ο διαβασμένος σκυτοτόμος τίμησε,
το κατάστημα του Μελαχρινού,του γαμπρού σε ανιψιά
του κυρ Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη),
ήταν κι εκείνο το αναθεματισμένο
γλιστερό αυλάκι,κάτω απ' τα λευκά γιασεμιά του τοίχου,
κι ο Γαρύφαλος βρέθηκε ανάσκελα.
Απ'το ανοιχτό του στόμα, βγήκε μια άσπρη πεταλούδα.
Την έπιασε τρυφερά ο αρχάγγελος και πέταξε προς τ'άστρα,
το Λαμπαδία, το Σείριο και τις Πλειάδες.
ΝΑ ΤΑ 'ΧΩ ΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΟΔΗΓΟΥΣ
Δώσε μου, Κύριε, ξανά
το παιδικό μου βλέμμα κι ένα αδαμάντινο μαχαίρι.
Να κόβω φέτες σπάνιους ουρανούς
να τους μοιράζω στους ανθρώπους
-ζώντας τε και κεκοιμημένους-
ώσπου να γίνουνε γαλάζια τα όνειρά τους
και να φυτρώσουνε στα χείλη τους τραγούδια
σαν τα κυκλάμινα στων βράχων τις σχισμές.
Στείλε μου, Κύριε,
τα, που χορταίνουν με τον ήλιο, περιστέρια
να τα'χω, στο ταξίδι μου, οδηγούς-
γνωρίζουν τον Προορισμό όσον άλλος κανένας.
Δώσε μου, Κύριε, ξανά
το παιδικό μου βλέμμα κι ένα αδαμάντινο μαχαίρι.
Να κόβω φέτες σπάνιους ουρανούς
να τους μοιράζω στους ανθρώπους
-ζώντας τε και κεκοιμημένους-
ώσπου να γίνουνε γαλάζια τα όνειρά τους
και να φυτρώσουνε στα χείλη τους τραγούδια
σαν τα κυκλάμινα στων βράχων τις σχισμές.
Στείλε μου, Κύριε,
τα, που χορταίνουν με τον ήλιο, περιστέρια
να τα'χω, στο ταξίδι μου, οδηγούς-
γνωρίζουν τον Προορισμό όσον άλλος κανένας.
Πέμπτη, 24 Ιουλίου 2014
Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ
Στο τελευταίο, που πετάξαμε, αερόστατο
-κατασκευή, κι αυτό, των αδελφών Δεδούση-
κρεμάσαμε,ως στουπί αναμμένο,
την παιδική καρδιά μας.
Δεν τρέξαμε προς τους μπαξέδες με τις ανθισμένες αχλαδιές,
κραυγάζοντας, ευφωνικά, όπως πάντα, "α-ε-ρό-στρα-το".
Το ξέραμε (οι λιλιπούτειοι μυστικοί) ότι, εκείνο,
το δρόμο θ'ακουλούθαγε της θάλασσας,
ομφάλιους θα'κοβε λώρους
μαζεύοντας όνειρα κι άστρα.
Το τελευταίο, που υψώσαμε, αερόστατο
σπάνια,σήμερα,το βλέπουμε στον ουρανό
καθώς οι γρύλοι πριονίζουνε τη νύχτα
και οι απόμακρες φωνές μας
σαπίζουν, σε κλαδιά που έχουν κάψει,
οι κεραυνοί των χρόνων που περάσαν.
Στο τελευταίο, που πετάξαμε, αερόστατο
-κατασκευή, κι αυτό, των αδελφών Δεδούση-
κρεμάσαμε,ως στουπί αναμμένο,
την παιδική καρδιά μας.
Δεν τρέξαμε προς τους μπαξέδες με τις ανθισμένες αχλαδιές,
κραυγάζοντας, ευφωνικά, όπως πάντα, "α-ε-ρό-στρα-το".
Το ξέραμε (οι λιλιπούτειοι μυστικοί) ότι, εκείνο,
το δρόμο θ'ακουλούθαγε της θάλασσας,
ομφάλιους θα'κοβε λώρους
μαζεύοντας όνειρα κι άστρα.
Το τελευταίο, που υψώσαμε, αερόστατο
σπάνια,σήμερα,το βλέπουμε στον ουρανό
καθώς οι γρύλοι πριονίζουνε τη νύχτα
και οι απόμακρες φωνές μας
σαπίζουν, σε κλαδιά που έχουν κάψει,
οι κεραυνοί των χρόνων που περάσαν.
Τετάρτη, 23 Ιουλίου 2014
ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΗ ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ
Ναι,όλοι είμαστε στις θέσεις μας.Οι πιο δραστήριοι γκρεμίζαμε
των αλατάδων το σπιτάκι ,βγάζοντας τις κάτω πέτρες,
άλλοι μαζεύαμε ιταλικά καβούρια από το βούρκο
κι όσοι έπαιζαν, στον αποξηραμένο πηλό, ποδόσφαιρο
έδιωξαν τους αθιγγανόπαιδες.
Είχαν προσλάβει, για εξωφυλαρούχο,
ένα ξυπόλητο σιωπηλό παιδί,
με φωτοστέφανο
που μάζευε πρόθυμα τη μπάλα
και που, ταυτόχρονα, ευλογούσε.
Τρίτη, 22 Ιουλίου 2014
ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΑΛΥΣΣΙΔΑ
Μάλλον πρέπει να το θυμούνται οι παλιότεροι:
Ο αρκουδιάρης, στη δεκαετία του 50,
δεν έσερνε μόνο ένα Μάρκο δύσθυμο
που χόρευε όταν άκουγε το ντέφι,
παρίστανε τη Βουγιουκλάκη και τον Παπαμιχαήλ
και, πονεμένα, μούγκριζε όταν του τραβούσαν το χαλκά.
Οι καθωσπρέπει αρκουδιάρηδες,
στο άλλο χέρι,εκτός από το ντέφι
κρατούσανε και το λουρί μιας αεικίνητης μαϊμούς,
που αυτοσχεδίαζε, μην υπακούοντας σε εντολές:
Στις ακακίες πήδαγε των δρόμων
κι ανέβαινε στους ώμους των περαστικών,
χλεύαζε τα γκαρσόνια, κατουρούσε τα τραπέζια
το κουταλάκι άρπαζε του υποβρύχιου και τσίριζε όταν τη μαλώναν.
Σήμερα, σκέπτομαι, πως την καρδιά μας,
είτε αυτή είναι σαν το Μάρκο
που του ξυπνάει το ντέφι οδύνες παλαιές,
κάνει τους άλλους να γελούν κι αυτός βογκάει,
είτε θυμίζει τη μαϊμού που βγάζει γλώσσα
με αναρριχήσεις άναρχες και τεθλασμένες
πέρα από κάθε ρεπερτόριο και και καταναγκασμό,
πάντα θα υπάρχει μια αλυσίδα για να την κρατάει.
Μάλλον πρέπει να το θυμούνται οι παλιότεροι:
Ο αρκουδιάρης, στη δεκαετία του 50,
δεν έσερνε μόνο ένα Μάρκο δύσθυμο
που χόρευε όταν άκουγε το ντέφι,
παρίστανε τη Βουγιουκλάκη και τον Παπαμιχαήλ
και, πονεμένα, μούγκριζε όταν του τραβούσαν το χαλκά.
Οι καθωσπρέπει αρκουδιάρηδες,
στο άλλο χέρι,εκτός από το ντέφι
κρατούσανε και το λουρί μιας αεικίνητης μαϊμούς,
που αυτοσχεδίαζε, μην υπακούοντας σε εντολές:
Στις ακακίες πήδαγε των δρόμων
κι ανέβαινε στους ώμους των περαστικών,
χλεύαζε τα γκαρσόνια, κατουρούσε τα τραπέζια
το κουταλάκι άρπαζε του υποβρύχιου και τσίριζε όταν τη μαλώναν.
Σήμερα, σκέπτομαι, πως την καρδιά μας,
είτε αυτή είναι σαν το Μάρκο
που του ξυπνάει το ντέφι οδύνες παλαιές,
κάνει τους άλλους να γελούν κι αυτός βογκάει,
είτε θυμίζει τη μαϊμού που βγάζει γλώσσα
με αναρριχήσεις άναρχες και τεθλασμένες
πέρα από κάθε ρεπερτόριο και και καταναγκασμό,
πάντα θα υπάρχει μια αλυσίδα για να την κρατάει.
ΠΟΥ Η ΑΥΓΗ ΥΨΩΝΕΙ ΓΙΑ ΣΗΜΑΙΑ
Tabula Rasa το πρόσωπο κι έρχονται οι καιροί,
πάνω του να προσθέσουν,να πολλαπλασιάσουν,να διαιρέσουν.
Τί να πούμε χρόνο, αν όχι τα βήματα του χρόνου,
όπως τα ίχνη των πουλιών πάνω στο χιόνι;
Πώς προσμετρώνται οι απουσίες,πέρα απ'τις κάθετες χαρακιές;
Πίνακας άδειος όπου θα μάθουμε,θέλουμε δεν θέλουμε,
την ποιητική ορθογραφία των στίχων
"τα λιβάδια δεν πρέπει να υπάρχουν πια
αφού χαθήκανε οι άσπρες πεταλούδες"
ή
"'αστέρια φτιάχνουν τις φωλιές τους
στην μεγάλη παλάμη του Θεού".
Τούτες οι αναγκαστικές αλλοιώσεις,
φαίνονται στις φωτογραφίες,
όταν ένα τριαντάφυλλο μεταμορφώνεται σε ταραντούλα,
κι οι ουρανοί του Γιώργου Σαραντάρη,
μας φαίνονται κάποιες στιγμές
σαν τρύπιο μαντήλι που η αυγή το υψώνει για σημαία.
Tabula Rasa το πρόσωπο κι έρχονται οι καιροί,
πάνω του να προσθέσουν,να πολλαπλασιάσουν,να διαιρέσουν.
Τί να πούμε χρόνο, αν όχι τα βήματα του χρόνου,
όπως τα ίχνη των πουλιών πάνω στο χιόνι;
Πώς προσμετρώνται οι απουσίες,πέρα απ'τις κάθετες χαρακιές;
Πίνακας άδειος όπου θα μάθουμε,θέλουμε δεν θέλουμε,
την ποιητική ορθογραφία των στίχων
"τα λιβάδια δεν πρέπει να υπάρχουν πια
αφού χαθήκανε οι άσπρες πεταλούδες"
ή
"'αστέρια φτιάχνουν τις φωλιές τους
στην μεγάλη παλάμη του Θεού".
Τούτες οι αναγκαστικές αλλοιώσεις,
φαίνονται στις φωτογραφίες,
όταν ένα τριαντάφυλλο μεταμορφώνεται σε ταραντούλα,
κι οι ουρανοί του Γιώργου Σαραντάρη,
μας φαίνονται κάποιες στιγμές
σαν τρύπιο μαντήλι που η αυγή το υψώνει για σημαία.
Δευτέρα, 21 Ιουλίου 2014
ΕΚΔΟΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΟ
Αλλ' ό,τι θεωρήσαμε ανεπίστρεπτα χαμένο, θα ξαναγυρίσει.
Ποτέ δεν ξεχνούν οι κομήτες
κι ο Φρήντριχ, μάλλον είχε δίκαιο,
για την Αιώνια Επιστροφή.
Δε θα'ναι βέβαια ολόιδιο μ' ό,τι αφήσαμε , μ' ό,τι μας ξεπέρασε,
όπως
μια γυναίκα που μας σπρώχνει με τον αγκώνα
ανεβαίνοντας στο τρένο.
Φοράει μοβ καπέλο και βέλο.
Ή ένα παιδί που ονομάζει τα σύννεφα,ανάλογα με το σχήμα τους-
και τότε, μάλλον εμείς θα πρέπει ν'αναρωτηθούμε, πότε και πού αλλάξαμε.
Κυρίως,γιατί αλλάξαμε.
Ω, υπάρχουν τόσες εκδοχές για το ανεξάντλητο...
Αλλ' ό,τι θεωρήσαμε ανεπίστρεπτα χαμένο, θα ξαναγυρίσει.
Ποτέ δεν ξεχνούν οι κομήτες
κι ο Φρήντριχ, μάλλον είχε δίκαιο,
για την Αιώνια Επιστροφή.
Δε θα'ναι βέβαια ολόιδιο μ' ό,τι αφήσαμε , μ' ό,τι μας ξεπέρασε,
όπως
μια γυναίκα που μας σπρώχνει με τον αγκώνα
ανεβαίνοντας στο τρένο.
Φοράει μοβ καπέλο και βέλο.
Ή ένα παιδί που ονομάζει τα σύννεφα,ανάλογα με το σχήμα τους-
και τότε, μάλλον εμείς θα πρέπει ν'αναρωτηθούμε, πότε και πού αλλάξαμε.
Κυρίως,γιατί αλλάξαμε.
Ω, υπάρχουν τόσες εκδοχές για το ανεξάντλητο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου