Κυριακή, 20 Ιουλίου 2014
Η ΟΣΜΗ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ
Κι ύστερα, θα είμαστε κάτι παραπάνω απ' όσους πέρασαν
απ' αυτό τον πλανήτη.
Θα είμαστε αυτοί που βοήθησαν τ'αηδόνια
να βουλιάξουν περισσότερο μέσα στη νύχτα της λαλιάς τους
και το φεγγάρι ν' αναπνέει την απλότητα των αισθημάτων,
όπως το πεπρωμένο των ήρεμων ανθρώπων,
όταν πέφτει μακρινή βροχή και μυρίζει σαν τις πεταλούδες και τα ποιήματα.
Ναι, έχουν μιαν ιδιαίτερη οσμή οι λέξεις -
τη νιώθουμε ιδιαίτερα τα βράδια,
όταν μας επισκέπτονται οι παλιοί ποιητές με τσέπες γεμάτες ρίμες,
κρατώντας ένα ποίημα, με υπογεγραμμένα ήτα
που μιλάει για το θάνατο σα να' ναι ανθισμένη μανόλια
που μιλάει για χωρισμό, όπως μιλάει ένα παιδί για το τσέρκι του.
Κι ύστερα, θα είμαστε κάτι παραπάνω απ' όσους πέρασαν
απ' αυτό τον πλανήτη.
Θα είμαστε αυτοί που βοήθησαν τ'αηδόνια
να βουλιάξουν περισσότερο μέσα στη νύχτα της λαλιάς τους
και το φεγγάρι ν' αναπνέει την απλότητα των αισθημάτων,
όπως το πεπρωμένο των ήρεμων ανθρώπων,
όταν πέφτει μακρινή βροχή και μυρίζει σαν τις πεταλούδες και τα ποιήματα.
Ναι, έχουν μιαν ιδιαίτερη οσμή οι λέξεις -
τη νιώθουμε ιδιαίτερα τα βράδια,
όταν μας επισκέπτονται οι παλιοί ποιητές με τσέπες γεμάτες ρίμες,
κρατώντας ένα ποίημα, με υπογεγραμμένα ήτα
που μιλάει για το θάνατο σα να' ναι ανθισμένη μανόλια
που μιλάει για χωρισμό, όπως μιλάει ένα παιδί για το τσέρκι του.
Σάββατο, 19 Ιουλίου 2014
Παρασκευή, 18 Ιουλίου 2014
ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΜΗΔΕΝ
Μη κυνηγάτε νυχτερινούς τοίχους κι ας φαίνονται σκαμνιά των άστρων.
Το απόλυτο είναι πιο διάφανο
κι από τα πρωινά όνειρα της θάλασσας,
απ' το χορό των ηρώων του μπερντέ στην Πορταριά, του '55,
τότε που η οικογένεια πετούσε στον ώμο ζακετάκι
και-βρέφος- ξεκαρδιζόμουν
με το "βιζολαβίζολαβίζο" του ξεβιδωμένου.
Πιο τρυφερό κι από τα ταξίδια του πατέρα
που έχουμε, ακόμη, φυλαγμένα στο στρογγυλό κουτί με τους μαιάνδρους.
Ιστορίες για όσους έφυγαν,κουνώντας την καρδιά τους, και χαθήκαν
στους δρόμους ενός μπλε απέραντου όπως η μνήμη .
Το απόλυτο είναι η α-λήθεια, η κατάργηση της λήθης.
Α, πόσο διδάσκουν τα παιδιά, στους λαβυρίνθους των νυχτερινών κήπων:
"Φτου,ξελευτερία"φωνάζουν-ως απόλυτο,η αλήθεια μας ελευθερώνει:
"Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς".
Μόνο να τη δεχτούμε "ως λεπτής ανάσας αύρα",
όχι όπως το ογκώδες κι ανύπαρκτο μηδέν.
Μη κυνηγάτε νυχτερινούς τοίχους κι ας φαίνονται σκαμνιά των άστρων.
Το απόλυτο είναι πιο διάφανο
κι από τα πρωινά όνειρα της θάλασσας,
απ' το χορό των ηρώων του μπερντέ στην Πορταριά, του '55,
τότε που η οικογένεια πετούσε στον ώμο ζακετάκι
και-βρέφος- ξεκαρδιζόμουν
με το "βιζολαβίζολαβίζο" του ξεβιδωμένου.
Πιο τρυφερό κι από τα ταξίδια του πατέρα
που έχουμε, ακόμη, φυλαγμένα στο στρογγυλό κουτί με τους μαιάνδρους.
Ιστορίες για όσους έφυγαν,κουνώντας την καρδιά τους, και χαθήκαν
στους δρόμους ενός μπλε απέραντου όπως η μνήμη .
Το απόλυτο είναι η α-λήθεια, η κατάργηση της λήθης.
Α, πόσο διδάσκουν τα παιδιά, στους λαβυρίνθους των νυχτερινών κήπων:
"Φτου,ξελευτερία"φωνάζουν-ως απόλυτο,η αλήθεια μας ελευθερώνει:
"Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς".
Μόνο να τη δεχτούμε "ως λεπτής ανάσας αύρα",
όχι όπως το ογκώδες κι ανύπαρκτο μηδέν.
Πέμπτη, 17 Ιουλίου 2014
Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΘΕΞΗ
Ας πούμε ότι, με το ποίημα,
κοινωνούς των ακριβών μας εμπειριών σας καθιστούμε.
Ας υποτεθεί ότι, εμμέσως, μας ζητήθηκε κάτι τέτοιο-
ότι κάποιοι άπλωσαν χέρι επαίτη, σ' όσους μπορούν
να ξεδιπλώσουν ένα ακριβό ηλιοβασίλεμμα,
να καλημερίσουν ένα βράχο και κείνος να πετάξει
ψηλά, όλα τα κρυμμένα κυκλάμινά του.
Ας υποθέσουμε ότι μπορούμε να μεταμορφωθούμε
σε παιδικής προσευχής ψιθύρισμα,
σ'αιφνίδια είσοδο της πρώτης νυχτερίδας
στο ανοιχτό παράθυρο ενός σπιτιού μεγάλου,
με τοίχους γεμάτους βρύα και δωμάτια άδεια
από έπιπλα κι ανθρώπους.
Ας υποθέσουμε ότι μπορούμε ν'αποστάξουμε το χτες
για μια σταγόνα ουρανού μενεξεδένιου
που τα μυστικά των πουλιών αιχμαλωτίζει.
Αν δεχτούμε ότι, κάπως έτσι είναι τα πράγματα
γιατί κλειστήκαμε σε διαμαντένιο πύργο
που αφήνει να περνάει, σαν αεράκι, το χειροκρότημα;
Γιατί δεχτήκαμε,ως δώρο,δώδεκα καπέλα θαυματοποιού,
αν είμαστε αληθινά χαριτωμένοι;
Ας το δεχτούμε:
Η ποίηση είναι μέθεξη
κι όχι ενθρόνιση-
σε στεγνούς καιρούς-
κούφων αρχόντων.
Ας πούμε ότι, με το ποίημα,
κοινωνούς των ακριβών μας εμπειριών σας καθιστούμε.
Ας υποτεθεί ότι, εμμέσως, μας ζητήθηκε κάτι τέτοιο-
ότι κάποιοι άπλωσαν χέρι επαίτη, σ' όσους μπορούν
να ξεδιπλώσουν ένα ακριβό ηλιοβασίλεμμα,
να καλημερίσουν ένα βράχο και κείνος να πετάξει
ψηλά, όλα τα κρυμμένα κυκλάμινά του.
Ας υποθέσουμε ότι μπορούμε να μεταμορφωθούμε
σε παιδικής προσευχής ψιθύρισμα,
σ'αιφνίδια είσοδο της πρώτης νυχτερίδας
στο ανοιχτό παράθυρο ενός σπιτιού μεγάλου,
με τοίχους γεμάτους βρύα και δωμάτια άδεια
από έπιπλα κι ανθρώπους.
Ας υποθέσουμε ότι μπορούμε ν'αποστάξουμε το χτες
για μια σταγόνα ουρανού μενεξεδένιου
που τα μυστικά των πουλιών αιχμαλωτίζει.
Αν δεχτούμε ότι, κάπως έτσι είναι τα πράγματα
γιατί κλειστήκαμε σε διαμαντένιο πύργο
που αφήνει να περνάει, σαν αεράκι, το χειροκρότημα;
Γιατί δεχτήκαμε,ως δώρο,δώδεκα καπέλα θαυματοποιού,
αν είμαστε αληθινά χαριτωμένοι;
Ας το δεχτούμε:
Η ποίηση είναι μέθεξη
κι όχι ενθρόνιση-
σε στεγνούς καιρούς-
κούφων αρχόντων.
Τετάρτη, 16 Ιουλίου 2014
ΚΑΥΣΙΣ ΚΑΡΔΙΑΣ
Είναι κι αυτή η ευκολία
Με την οποία ακολουθούσα τα μεγάλα όνειρα
Και διέσχιζα τις ατέλειωτες βραδινές σιωπές των αγγέλων,
Μ'ένα στόχο που έφευγε διαγώνια,
Και τον αββά Ισαάκ να δέεται
Για τη σωτηρία ακόμη και των δαιμόνων.
Είναι και τα πουλιά που μου μιλούσαν σαν να' μουν Ουρανός.
Έτσι συντήρησα τη μητρική μου γλώσσα,
Αυτή με τα δεκαεννιά λυπημένα συγκοπτόμενα.
Και το οδυνηρό τραγούδι το ανακάλυπτα εν πλω.
Γιατί με περίμεναν κάπου.Κι αν το ξέχασαν φταίνε εκείνοι.
Μουσική, πρώτη πατρίδα όσων μαθαίνουν ότι οι ορίζοντες
Κυνηγούν τα δικά τους όρια...
"Καθόσον απέχουσιν ανατολαί από δυσμών...."
Κι αυτό το γνώρισεν ο ποιητής Μάνος Μπαλής
Και ταΐζει, πλέον, τους γλάρους μ' "αλληλούια".
Είναι κι αυτή η ευκολία
Με την οποία ακολουθούσα τα μεγάλα όνειρα
Και διέσχιζα τις ατέλειωτες βραδινές σιωπές των αγγέλων,
Μ'ένα στόχο που έφευγε διαγώνια,
Και τον αββά Ισαάκ να δέεται
Για τη σωτηρία ακόμη και των δαιμόνων.
Είναι και τα πουλιά που μου μιλούσαν σαν να' μουν Ουρανός.
Έτσι συντήρησα τη μητρική μου γλώσσα,
Αυτή με τα δεκαεννιά λυπημένα συγκοπτόμενα.
Και το οδυνηρό τραγούδι το ανακάλυπτα εν πλω.
Γιατί με περίμεναν κάπου.Κι αν το ξέχασαν φταίνε εκείνοι.
Μουσική, πρώτη πατρίδα όσων μαθαίνουν ότι οι ορίζοντες
Κυνηγούν τα δικά τους όρια...
"Καθόσον απέχουσιν ανατολαί από δυσμών...."
Κι αυτό το γνώρισεν ο ποιητής Μάνος Μπαλής
Και ταΐζει, πλέον, τους γλάρους μ' "αλληλούια".
Τρίτη, 15 Ιουλίου 2014
ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΖΕΨΟΥΝ ΑΣΦΟΔΕΛΟΥΣ
Γράψαμε ένα μόνο ποίημα
Αυτό,όπου κλαίγαμε μέσα στη νύχτα
Γιατί τ'αστέρια ήσαν λιγότερα από τις προσδοκίες μας
Και οι καρδιές μας, σπίτια άδεια από αγάπη
Σπίτια καμμένα από παλιές επιδρομές Σαρακηνών.
Ή κάποιος μας διέγνωσε ότι το όνειρο
Δεμένο είχε σκουριάσει στο κατάρτι-
Μου είναι αδύνατο να θυμηθώ τί απ'όλα έχει συμβεί.
Γράψαμε ένα μόνο ποίημα
Τ'άλλα ήσαν τραγούδια των πουλιών και του ανέμου
Κι ακούγονταν από μακρυά, σα δοξαριά κακόηχου βιολιού
Σα χορωδία αυτών που έφυγαν για να μαζέψουν ασφοδέλους.
Γράψαμε ένα μόνο ποίημα
Αυτό,όπου κλαίγαμε μέσα στη νύχτα
Γιατί τ'αστέρια ήσαν λιγότερα από τις προσδοκίες μας
Και οι καρδιές μας, σπίτια άδεια από αγάπη
Σπίτια καμμένα από παλιές επιδρομές Σαρακηνών.
Ή κάποιος μας διέγνωσε ότι το όνειρο
Δεμένο είχε σκουριάσει στο κατάρτι-
Μου είναι αδύνατο να θυμηθώ τί απ'όλα έχει συμβεί.
Γράψαμε ένα μόνο ποίημα
Τ'άλλα ήσαν τραγούδια των πουλιών και του ανέμου
Κι ακούγονταν από μακρυά, σα δοξαριά κακόηχου βιολιού
Σα χορωδία αυτών που έφυγαν για να μαζέψουν ασφοδέλους.
ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Τί να τους πεις;Ποιο θα'ναι το επόμενο τραγούδι;
Υπάρχει καιρός να τραγουδήσεις μόνον όταν υπάρχει, γενικά, καιρός.
Δε βαριέσαι, τί να φοβηθούμε εμείς,
Με τον Γκαούρ και την πανώρια Ταταμπού στο πλάι μας;
Όσο είμαι μες το ποίημα θα ζήσω πενήντα χρόνια
Με το νάνο Ποκοπίκο,τη μελιστάλαχτη Χουχού
Κάτω από ένα ξυλάκι ΕΒΓΑ.
Θα κυνηγήσω ακρίδες που σπιθίζουνε στα θερινά ξερόχορτα,
Θα πάω στο Πάνθεον το βράδυ,να δω το Μανέλη ντυμένο οδαλίσκη.
Είναι καλά μέσα στο ποίημα.Η μια γιαγιά έχει καρφώσει πάντα
Με βοσκοπούλα που'χει τρίγωνο κεφάλι,
Η άλλη μαγειρεύει γεμιστά.
Είναι ζεστά μέσα στο ποίημα-
Έξω όμως έχει σκοτεινιάσει και βαριές πέφτουνε στάλες.
Τί να τους πεις;Ποιο θα'ναι το επόμενο τραγούδι;
Υπάρχει καιρός να τραγουδήσεις μόνον όταν υπάρχει, γενικά, καιρός.
Δε βαριέσαι, τί να φοβηθούμε εμείς,
Με τον Γκαούρ και την πανώρια Ταταμπού στο πλάι μας;
Όσο είμαι μες το ποίημα θα ζήσω πενήντα χρόνια
Με το νάνο Ποκοπίκο,τη μελιστάλαχτη Χουχού
Κάτω από ένα ξυλάκι ΕΒΓΑ.
Θα κυνηγήσω ακρίδες που σπιθίζουνε στα θερινά ξερόχορτα,
Θα πάω στο Πάνθεον το βράδυ,να δω το Μανέλη ντυμένο οδαλίσκη.
Είναι καλά μέσα στο ποίημα.Η μια γιαγιά έχει καρφώσει πάντα
Με βοσκοπούλα που'χει τρίγωνο κεφάλι,
Η άλλη μαγειρεύει γεμιστά.
Είναι ζεστά μέσα στο ποίημα-
Έξω όμως έχει σκοτεινιάσει και βαριές πέφτουνε στάλες.
Δευτέρα, 14 Ιουλίου 2014
ΜΕΣΑ ΣΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΗΝ ΠΑΛΑΜΗ
Κι όταν σας λέω: "Θα γίνω απόψε μουσική"
Να βρίσκετε τη βεβαιότητά μου ξερό ρυάκι.
Ποια σιγουριά προσφέρουν οι διάττοντες;
Από πού θα'ρθουν και πού χάνονται οι φίλοι;
Το βέβαιο είναι ότι ανάβουν και,
Σπιθίζοντας,
Πετούνε ιστορίες:
Για την ωραία θεωρία της νεότητάς μας,
Τη σιωπή που προηγείται και μια αναπόληση που ακολουθεί-
Όλα χωρούν σε κήπους με τριαντάφυλλα και νύμφες,
Όλα τελειώνουν με το "είναι" να κουρνιάζει μες το χρόνο.
Μα εμείς ζητήσαμε τη γύμνια του "αλλού",
Εκείνης της στιγμής που ανεβαίνει όπως το μπαλόνι,
Έτσι που να μη μπορούμε διαφορετικά να τη χαρακτηρίσουμε
Απ'ότι ο Σαίρεν Κίρκεγκωρ.
Ναι,η αιωνιότητα είναι η στιγμή-
Όχι σταματημένος χρόνος,
Απλώς μια στάλα μέσα
Στου Θεού την απύθμενη παλάμη.
Κι όταν σας λέω: "Θα γίνω απόψε μουσική"
Να βρίσκετε τη βεβαιότητά μου ξερό ρυάκι.
Ποια σιγουριά προσφέρουν οι διάττοντες;
Από πού θα'ρθουν και πού χάνονται οι φίλοι;
Το βέβαιο είναι ότι ανάβουν και,
Σπιθίζοντας,
Πετούνε ιστορίες:
Για την ωραία θεωρία της νεότητάς μας,
Τη σιωπή που προηγείται και μια αναπόληση που ακολουθεί-
Όλα χωρούν σε κήπους με τριαντάφυλλα και νύμφες,
Όλα τελειώνουν με το "είναι" να κουρνιάζει μες το χρόνο.
Μα εμείς ζητήσαμε τη γύμνια του "αλλού",
Εκείνης της στιγμής που ανεβαίνει όπως το μπαλόνι,
Έτσι που να μη μπορούμε διαφορετικά να τη χαρακτηρίσουμε
Απ'ότι ο Σαίρεν Κίρκεγκωρ.
Ναι,η αιωνιότητα είναι η στιγμή-
Όχι σταματημένος χρόνος,
Απλώς μια στάλα μέσα
Στου Θεού την απύθμενη παλάμη.
ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Οι ουρανοί υπάρχουν για ένα πικραμένο μαντολίνο
Και οι κομήτες είναι οι μεγάλοι νοσταλγοί.
Χαρταετοί και αερόστατα που διασχίζανε τα χρόνια μας,
Πιάστηκαν στις ροδακινιές και τα μαλλιά μας
Αυτός είναι ο Κόσμος μας.
Κι αυτό τον Κόσμο οφείλουμε να τον μοιράσουμε.
Ως αντίδωρο.
Κάθε σακούλι να το κάνουμε πανέρι.
Διαχειριστές μας διόρισε ο Κύριος
Κι όχι κατόχους.
Κι ακόμη-μας το υπενθύμισαν οι μυστικοί-
Ας μη ξεχνούμε ότι Σίμων
Είναι το δεύτερο όνομά μας
Και νοητή πατρίδα, η Κυρήνη.
Τα πουλιά θα πίνουν καλοκαιρινό Ουρανό κι όταν θα φύγουμε
Τα μάτια τους θ' ανοίγουν τα παιδιά, όπως τα νυχτολούλουδα
Αλλά, απόλυτα δικό μας δεν είναι ούτε τούτο το τραγούδι.
Οι ουρανοί υπάρχουν για ένα πικραμένο μαντολίνο
Και οι κομήτες είναι οι μεγάλοι νοσταλγοί.
Χαρταετοί και αερόστατα που διασχίζανε τα χρόνια μας,
Πιάστηκαν στις ροδακινιές και τα μαλλιά μας
Αυτός είναι ο Κόσμος μας.
Κι αυτό τον Κόσμο οφείλουμε να τον μοιράσουμε.
Ως αντίδωρο.
Κάθε σακούλι να το κάνουμε πανέρι.
Διαχειριστές μας διόρισε ο Κύριος
Κι όχι κατόχους.
Κι ακόμη-μας το υπενθύμισαν οι μυστικοί-
Ας μη ξεχνούμε ότι Σίμων
Είναι το δεύτερο όνομά μας
Και νοητή πατρίδα, η Κυρήνη.
Τα πουλιά θα πίνουν καλοκαιρινό Ουρανό κι όταν θα φύγουμε
Τα μάτια τους θ' ανοίγουν τα παιδιά, όπως τα νυχτολούλουδα
Αλλά, απόλυτα δικό μας δεν είναι ούτε τούτο το τραγούδι.
Σάββατο, 12 Ιουλίου 2014
ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΝΑΡΚΙΣΣΟΥΣ ΣΤΑ ΤΕΝΑΓΗ
Το αληθινό ποίημα είναι καντηλάκι αναμμένο
Μπροστά στην εικόνα μιας Γλυκοφιλούσας.
Δέηση για όσους περπατούν πάνω από κρημνούς,
Για όσους κρύβουν στην ψυχή τους τρικυμίες.
Το αληθινό ποίημα είναι ένα καρβέλι χωριάτικο ψωμί
Για κείνους που κολυμπούν μέσα στους κάδους.
Είναι κοντυλοφόρος και μελάνι
Γι αυτούς που θα'θελαν να γράψουν ένα γράμμα στο Χριστό,
Να σταματήσει, με το κραταιό του χέρι, τους πολέμους
Να ξαναπεί το σύνηθές του "Χαίρετε",
Και η χαρά να φυτρώσει στα χείλη των ανθρώπων
Μ'ένα τραγούδι ή ένα γιασεμί.
Δεν μπορέσαμε ν' αντέξουμε την απλότητα ενός τέτοιου ποιήματος.
Και βγαίνουμε στην αγορά παίζοντας με τις λέξεις
Κι είν' το παράπονό μας ότι οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν.
Μα οι άλλοι είναι που πονούν.
Εμείς ανθίζουμε σαν τους ναρκίσσους στα τενάγη
Το αληθινό ποίημα είναι καντηλάκι αναμμένο
Μπροστά στην εικόνα μιας Γλυκοφιλούσας.
Δέηση για όσους περπατούν πάνω από κρημνούς,
Για όσους κρύβουν στην ψυχή τους τρικυμίες.
Το αληθινό ποίημα είναι ένα καρβέλι χωριάτικο ψωμί
Για κείνους που κολυμπούν μέσα στους κάδους.
Είναι κοντυλοφόρος και μελάνι
Γι αυτούς που θα'θελαν να γράψουν ένα γράμμα στο Χριστό,
Να σταματήσει, με το κραταιό του χέρι, τους πολέμους
Να ξαναπεί το σύνηθές του "Χαίρετε",
Και η χαρά να φυτρώσει στα χείλη των ανθρώπων
Μ'ένα τραγούδι ή ένα γιασεμί.
Δεν μπορέσαμε ν' αντέξουμε την απλότητα ενός τέτοιου ποιήματος.
Και βγαίνουμε στην αγορά παίζοντας με τις λέξεις
Κι είν' το παράπονό μας ότι οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν.
Μα οι άλλοι είναι που πονούν.
Εμείς ανθίζουμε σαν τους ναρκίσσους στα τενάγη
Παρασκευή, 11 Ιουλίου 2014
ΤΩΝ ΓΑΛΑΞΙΩΝ ΟΙ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ
Η θάλασσα μ'έμαθε να τραγουδώ,
Η θάλασσα και να σωπαίνω.
Ανάμεσα στο τραγούδι και τη σιωπή
Υπάρχουν των γαλαξιών οι προθέσεις
Κι η μουσική που ακόμη δεν μας έντυσε.
Γι αυτό σας λέω, αν είναι κάτι να νοσταλγήσετε,
Διαλέξτε ό,τι μας υπερβαίνει-
Ψάξτε την πορεία ενός μικρού κόκκινου πουλιού
Που διασχίζει τα όνειρα των παιδιών
Ή τους χάρτες του Μωρίς Λεμπλάν
Όταν σ'ένα άδειο βαγόνι συνομιλεί με τον ήρωά του.
Η θάλασσα μ'έμαθε να τραγουδώ,
Η θάλασσα και να σωπαίνω.
Ανάμεσα στο τραγούδι και τη σιωπή
Υπάρχουν των γαλαξιών οι προθέσεις
Κι η μουσική που ακόμη δεν μας έντυσε.
Γι αυτό σας λέω, αν είναι κάτι να νοσταλγήσετε,
Διαλέξτε ό,τι μας υπερβαίνει-
Ψάξτε την πορεία ενός μικρού κόκκινου πουλιού
Που διασχίζει τα όνειρα των παιδιών
Ή τους χάρτες του Μωρίς Λεμπλάν
Όταν σ'ένα άδειο βαγόνι συνομιλεί με τον ήρωά του.
ΕΝΣΑΡΚΑ ΑΓΓΕΛΙΚΟ
Και,γυμνητεύοντες, οι δια Χριστόν Σαλοί
Και οι αρχαίοι στυλίτες,
Τη μονολόγιστη υποψιθυρίζοντες ευχή,
Ασκούν το διακόνημά τους:
Μ' ένα σφουγγάρι που' βρεξαν στα δάκρυά τους
Γυαλίζουνε τ'αστέρια, κάνουν το φεγγάρι πιο λαμπρό,
Να του μιλούνε τα παιδιά,το δρόμο να τους φέγγει.
Εκείνοι ζουν
Την απερίγραπτή τους Χαρμολύπη,
Τη Χάρη -Φως που τη σκοτία καταργεί
Και το, ένσαρκα αγγελικό, τους ντύνει Σχήμα.
Και,γυμνητεύοντες, οι δια Χριστόν Σαλοί
Και οι αρχαίοι στυλίτες,
Τη μονολόγιστη υποψιθυρίζοντες ευχή,
Ασκούν το διακόνημά τους:
Μ' ένα σφουγγάρι που' βρεξαν στα δάκρυά τους
Γυαλίζουνε τ'αστέρια, κάνουν το φεγγάρι πιο λαμπρό,
Να του μιλούνε τα παιδιά,το δρόμο να τους φέγγει.
Εκείνοι ζουν
Την απερίγραπτή τους Χαρμολύπη,
Τη Χάρη -Φως που τη σκοτία καταργεί
Και το, ένσαρκα αγγελικό, τους ντύνει Σχήμα.
Ο ΛΥΠΗΜΕΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ
Δεν περιμένει τίποτε
Ο λυπημένος άγγελος που στέκει πλάι μας.
Των άστρων η πορεία κι η αιωνιότητα του' χουν διδάξει
Ότι κι οι άνθρωποι που κάποτε,σφυρίζοντας,
Κυμάτιζαν τους ουρανούς,
Έρχεται η ώρα που ακινητούν σα γέρικο ιγκουάνα-
Ανήμποροι για το καλό και το κακό.Τραυματισμένοι.
Μη ξεχωρίζοντας την πέτρα απ'το λουλούδι,
Σβήνουν τις αηδονολαλιές και προσκυνούνε τα μυρμήγκια.
Πνίγουν τα "Ωσαννά" και υμνούν ένα αφηνιασμένο σκύλο.
Δεν περιμένει τίποτε
Ο λυπημένος άγγελος που στέκει πλάι μας.
Δεν περιμένει τίποτε
Ο λυπημένος άγγελος που στέκει πλάι μας.
Των άστρων η πορεία κι η αιωνιότητα του' χουν διδάξει
Ότι κι οι άνθρωποι που κάποτε,σφυρίζοντας,
Κυμάτιζαν τους ουρανούς,
Έρχεται η ώρα που ακινητούν σα γέρικο ιγκουάνα-
Ανήμποροι για το καλό και το κακό.Τραυματισμένοι.
Μη ξεχωρίζοντας την πέτρα απ'το λουλούδι,
Σβήνουν τις αηδονολαλιές και προσκυνούνε τα μυρμήγκια.
Πνίγουν τα "Ωσαννά" και υμνούν ένα αφηνιασμένο σκύλο.
Δεν περιμένει τίποτε
Ο λυπημένος άγγελος που στέκει πλάι μας.
Πέμπτη, 10 Ιουλίου 2014
ΤΗ ΘΕΙΑ ΖΩΝΤΑΝΕΥΟΥΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Σε κήπους βραδινούς ανθίζουν τα φιλιά,
Προδοτικά, ως θνησιγενή, φιλιά
Ή αισχυντηλές μιμόζες "μη μου άπτου".
Παιδιά,σαν τον Αδάμ μετά την Πτώση,κρύβονται
Ή κυνηγιούνται όπως ο Αββεσαλώμ και ο Δαβίδ.
Νωρίτερα παίζουν το "γύρω-γύρω όλοι"
Στην άγνοιά τους μέσα ότι το "Μανώλης"-πέστε το και Εμμανουήλ-
Το όνομα είναι του Κυρίου.
Και το παιγνίδι,ως έβρισκε ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης
Τύπος είναι της Μιας Καθολικής και Αποστολικής μας Εκκλησίας.
Παράξενο οι κήποι οι νυχτερινοί και τα παιδιά
Την Θεία υπομιμνήσκουνε Οικονομία.
Σε κήπους βραδινούς ανθίζουν τα φιλιά,
Προδοτικά, ως θνησιγενή, φιλιά
Ή αισχυντηλές μιμόζες "μη μου άπτου".
Παιδιά,σαν τον Αδάμ μετά την Πτώση,κρύβονται
Ή κυνηγιούνται όπως ο Αββεσαλώμ και ο Δαβίδ.
Νωρίτερα παίζουν το "γύρω-γύρω όλοι"
Στην άγνοιά τους μέσα ότι το "Μανώλης"-πέστε το και Εμμανουήλ-
Το όνομα είναι του Κυρίου.
Και το παιγνίδι,ως έβρισκε ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης
Τύπος είναι της Μιας Καθολικής και Αποστολικής μας Εκκλησίας.
Παράξενο οι κήποι οι νυχτερινοί και τα παιδιά
Την Θεία υπομιμνήσκουνε Οικονομία.
Τετάρτη, 9 Ιουλίου 2014
ΟΙ ΤΟΙΧΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΩΔΙΚΕΣ ΣΑΥΡΕΣ
Γεμίσαν τα μαλλιά μου αστέρια και ποιήματα.
Τίποτε δεν ανάβει, εκτός από ένα χάρτινο αγγελάκι
Που πέφτει απ'το μανίκι του Ράινερ Μαρία Ρίλκε.
Κι οι τοίχοι δεν υπάρχουν για τον εγκλεισμό
Αλλά για να φιλοξενούν
Τα γιασεμιά και σαύρες ωδικές.
Λέξεις γεμίσανε οι τσέπες μου και σιωπές:
Όσες κινούνται στην αθέατη πλευρά του φεγγαριού
Κι άλλες μεγάλες που υπονοούν επιγραφές παλιές
Με το μισοσβησμένο :"Επιστρέφω αμέσως".
Γεμίσαν τα μαλλιά μου αστέρια και ποιήματα.
Τίποτε δεν ανάβει, εκτός από ένα χάρτινο αγγελάκι
Που πέφτει απ'το μανίκι του Ράινερ Μαρία Ρίλκε.
Κι οι τοίχοι δεν υπάρχουν για τον εγκλεισμό
Αλλά για να φιλοξενούν
Τα γιασεμιά και σαύρες ωδικές.
Λέξεις γεμίσανε οι τσέπες μου και σιωπές:
Όσες κινούνται στην αθέατη πλευρά του φεγγαριού
Κι άλλες μεγάλες που υπονοούν επιγραφές παλιές
Με το μισοσβησμένο :"Επιστρέφω αμέσως".
ΣΑΝ ΤΟ ΛΙΝΟΞΥΛΑΚΗ
"Αυτό το ξύλινο πόδι που τρίζει", μου'λεγε ο πατέρας,
"Εγώ το νιώθω να υπάρχει.Κουνώ τα δάχτυλά του,
Ανεβαίνω παρέα του τα βουνά. Δεν ξέρω πού χάθηκε,αν το βρήκαν,
Πάντως σ'όλες τις δουλειές, μ'αυτό,το δεξί, ξεκίνησα:
Μεταφορές με το υπ.αριθμ.612 μηχανάκι,μπογιές Βλασσόπουλου
Για τις χήρες του κάμπου, Στάνταρ Χλωρ,παγωτά Άστυ κι Άλτζιντα.
Ακόμη και τον ηδονοβλεψία της Νεάπολης, στα 1962, κυνήγησα.
Νιώθω την ανύπαρκτη για σας κνήμη.Και το γόνατο.
Στο παλιό 401 Σ.Ν. κλωτσούσα σαν το Λινοξυλάκη, ακούγοντας το ράδιο.
Μόνο όταν λύνω το πρόσθετο και βλέπω ότι δεν υπάρχει το αληθινό,
Με πιάνουν τα κλάματα.Θέλω τότε να σηκωθώ και να χορέψω
Το"να'ταν τα νιάτα δυο φορές".
Προσπαθώ, αλλά πέφτω στο κρεββάτι.
"Αυτό το ξύλινο πόδι που τρίζει", μου'λεγε ο πατέρας,
"Εγώ το νιώθω να υπάρχει.Κουνώ τα δάχτυλά του,
Ανεβαίνω παρέα του τα βουνά. Δεν ξέρω πού χάθηκε,αν το βρήκαν,
Πάντως σ'όλες τις δουλειές, μ'αυτό,το δεξί, ξεκίνησα:
Μεταφορές με το υπ.αριθμ.612 μηχανάκι,μπογιές Βλασσόπουλου
Για τις χήρες του κάμπου, Στάνταρ Χλωρ,παγωτά Άστυ κι Άλτζιντα.
Ακόμη και τον ηδονοβλεψία της Νεάπολης, στα 1962, κυνήγησα.
Νιώθω την ανύπαρκτη για σας κνήμη.Και το γόνατο.
Στο παλιό 401 Σ.Ν. κλωτσούσα σαν το Λινοξυλάκη, ακούγοντας το ράδιο.
Μόνο όταν λύνω το πρόσθετο και βλέπω ότι δεν υπάρχει το αληθινό,
Με πιάνουν τα κλάματα.Θέλω τότε να σηκωθώ και να χορέψω
Το"να'ταν τα νιάτα δυο φορές".
Προσπαθώ, αλλά πέφτω στο κρεββάτι.
Τρίτη, 8 Ιουλίου 2014
ΑΦΗΝΑΝ ΛΙΓΗ ΣΤΑΧΤΗ
Απρόσκλητοι, μας επισκέπτονται τις νύχτες
Κι ανέμελα παίζουν με το φεγγάρι,
Όπως κάθε καλός ζογκλέρ με πέντε τόπια.
Μας διηγούνται ιστορίες παλαιές, λίγο φθαρμένες.
Στην παρατήρησή μας :"Το ακούσαμε αλλιώς αυτό",
Θα αντιτείνουν:
"Μα τότε ήμουν κάποιος άλλος-
Όπως και συ, άλλωστε.
Οι λέξεις δε ματώνανε στα δάχτυλά σου
Και τα ποιήματα που έγραφες
Δεν ήτανε κρυστάλλινα
Κι αν τα' καιγες, άφηναν λίγη στάχτη.
Τα βρίσκαμε πολύ πιο ανθρώπινα.
Χάνονται τώρα σαν τα σύννεφα
Που εμπιστεύεσαι του ανέμου
Σαν τους χαρταετούς και τα αρχαία παραμύθια".
Απρόσκλητοι μας επισκέπτονται τις νύχτες.
Απρόσκλητοι, μας επισκέπτονται τις νύχτες
Κι ανέμελα παίζουν με το φεγγάρι,
Όπως κάθε καλός ζογκλέρ με πέντε τόπια.
Μας διηγούνται ιστορίες παλαιές, λίγο φθαρμένες.
Στην παρατήρησή μας :"Το ακούσαμε αλλιώς αυτό",
Θα αντιτείνουν:
"Μα τότε ήμουν κάποιος άλλος-
Όπως και συ, άλλωστε.
Οι λέξεις δε ματώνανε στα δάχτυλά σου
Και τα ποιήματα που έγραφες
Δεν ήτανε κρυστάλλινα
Κι αν τα' καιγες, άφηναν λίγη στάχτη.
Τα βρίσκαμε πολύ πιο ανθρώπινα.
Χάνονται τώρα σαν τα σύννεφα
Που εμπιστεύεσαι του ανέμου
Σαν τους χαρταετούς και τα αρχαία παραμύθια".
Απρόσκλητοι μας επισκέπτονται τις νύχτες.
Δευτέρα, 7 Ιουλίου 2014
ΚΙ Ο,ΤΙ ΜΑΣ ΚΡΥΒΕΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ
Kι ύστερα μάθαμε το καλύτερο:
Να τραγουδούμε.
Όχι για τη βροχή.
Αυτή νοτίζει και ερήμην μας
Μία χαλκομανία με πεύκα και, μακριά, τη θάλασσα.
Ούτε για τις νυχτερινές ανθισμένες πολιτείες
Και των αηδονιών τη λαλιά στα πλατανοδάση.
Τραγουδούμε για την ανθρώπινη καρδιά
Με τους αγγέλους που πετούν εντός της
Και τους δαίμονες.
Ο πόνος μας απασχολεί και η χαρά
Και ό,τι μας κρύβει ο ουρανός.
Kι ύστερα μάθαμε το καλύτερο:
Να τραγουδούμε.
Όχι για τη βροχή.
Αυτή νοτίζει και ερήμην μας
Μία χαλκομανία με πεύκα και, μακριά, τη θάλασσα.
Ούτε για τις νυχτερινές ανθισμένες πολιτείες
Και των αηδονιών τη λαλιά στα πλατανοδάση.
Τραγουδούμε για την ανθρώπινη καρδιά
Με τους αγγέλους που πετούν εντός της
Και τους δαίμονες.
Ο πόνος μας απασχολεί και η χαρά
Και ό,τι μας κρύβει ο ουρανός.
Κυριακή, 6 Ιουλίου 2014
ΠΩΣ
Πώς θα φωτίσει αυτός ο κόσμος
Άμα δε γίνουμε όλοι λαμπάδες;
Πώς θα γεμίσει από πουλιά
Αν σταματήσουμε να γράφουμε τραγούδια;
Στα λυπημένα αν δε χαμογελάσουμε παιδιά
Δε θα' βρει ο πλανήτης τ'όνειρό του.
Μια στέρνα άδεια θα χτυπήσει η καρδιά μας
Αν δε μετρήσουμε σωστά τ'αστέρια.
Πώς θα φωτίσει αυτός ο κόσμος
Άμα δε γίνουμε όλοι λαμπάδες;
Πώς θα γεμίσει από πουλιά
Αν σταματήσουμε να γράφουμε τραγούδια;
Στα λυπημένα αν δε χαμογελάσουμε παιδιά
Δε θα' βρει ο πλανήτης τ'όνειρό του.
Μια στέρνα άδεια θα χτυπήσει η καρδιά μας
Αν δε μετρήσουμε σωστά τ'αστέρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου