Πέμπτη, 28 Φεβρουαρίου 2013
ΧΑΛΚΟΜΑΝΙΑ ΣΕ ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΑΥΓΟ
Στα δρομαία νέφη
Ιουλιανής λαϊκής αγοράς
Διακρίνω
Φλεγόμενον υπέρ του σύμπαντος κόσμου
Έτι και υπέρ των δαιμόνων
Τον αββά Ισαακ το Σύρο
Πλάι μου οι γύφτοι παζαρεύουν νεκταρίνια
Κι ένας αστάθμητος σκύλος δαγκώνει
Τα
Μετά
Τον χώρο και το χρόνο-
Την ύφανση της αγεννησίας και του θανάτου
Τετάρτη, 27 Φεβρουαρίου 2013
TI NA΄ΓINE
Τι να΄γινε των παιδικών σου χρόνων η χωμάτινη αυλή
με τα υγρά χαρτόκουτα, μ΄ένα γεράνι πλάι στη σκουριασμένη σόμπα,
το σπίνο να κελαηδάει στο κλουβί , με την πολύχρωμη στο μανταλάκι ρόμπα,
πάνω από την υπνώττουσα της ψάθινης καρέκλας - Στέλλα ή Βιβή.
Πάνω σε μπλε ποδήλατα, οι απεκδυθέντες των φτερών τους, χάθηκαν και πάνε
και οι πετροπολεμιστές για την τιμή των εαρινών αεροστάτων έχουν ειρηνεύσει.
Τ΄ άστρα και οι πυγολαμπίδες δεν ξυπνούν με την κρυφή δική σου νεύση.
Δέρμα και φρόνημα χελώνας πλέον φοράς, των μαχαλάδων Μαγγελάνε.
Έχουν όλα αθόρυβα πετάξει στις σελήνης τις αχνές σκιές
όπου μιαιοφονία έχει τυπωθεί κι όπου ο ωραίος Ενδυμίων
κοιμάται. Κι από εκεί, στων τρυφερών σου ενυπνίων,
απρόσκλητοι επισκέπτες, απαλύνουν τις πικρές βραδιέ
Η ΠΟΙΗΣΗ ΔΕΝ
Η Ποίηση δεν
Αποτελεί
Μόνο
Τη
Γκιλοτίνα
Ακαίρων
Λέξεων
Οφείλει, ενίοτε, να υψούται κι ως Σταυρός, την ώρα του «Τετέλεσται»
Τρίτη, 26 Φεβρουαρίου 2013
ΕΝ ΝΕΑΠΟΛΕΙ
Τα που από τρούλους πίσω χάνονταν πετροχελίδονα
Ενός φευγάτου είναι παιδικού μου ουρανού.
Θυμάμαι δώρο του ήμερου, το θέρος, δειλινού
Μικρές τριγύρω μας φωτιές. Γιορτάζαμε τον Κλήδονα.
Και δεν υπάρχουν (μνήμης οστεοφυλάκια) τα οικόπεδα
σκουριά γεμάτα, μπάζα κι άγριες τσουκνίδες
ιδανικοί κρυψώνες για τις κοκκινόφτερες ακρίδες.
Λείπουν κι οι γέροι που γκρινιάζανε με χαμόγελο:
«παλιόπαιδα».
Ένα – μάτι αόρατου Πολύφημου – ωχρογάλαζο φεγγάρι
του πεθαμένου χρόνου απολίθωμα θα δω.
Ωρίμασα όπου γεννήθηκα. Μα ο άνεμος εδώ
δε φέρνει πια των λόφων μιαν οσμή από θυμάρι.
Δευτέρα, 25 Φεβρουαρίου 2013
Ο ΡΙΛΚΕ ΑΓΝΟΕΙ ΑΦΥΠΝΙΣΕΙΣ
Ο ΡΙΛΚΕ ΑΓΝΟΕΙ ΑΦΥΠΝΙΣΕΙΣ
Κινήσεις που σε συνδέουν με τη μεγάλη κουβέντα της μέρας,
<<ποιος...>> ή το τίποτε ύστερα απ' το <<μα...>>,
εφτά χρόνια δεν μπόρεσα να ερμηνεύσω.
Στιγμές πιστεύω
πως υπάρχει κι έν' άλλο Χερουβικό,
πως τα δέντρα και τ' άσπρα σκυλιά
που ισχυρίζεσαι ότι ονειρεύτηκες,
είναι Άγγελοι
ντυμένοι το στα παιδικά σου μάτια οικείο.
Κινήσεις που σε συνδέουν με τη μεγάλη κουβέντα της μέρας,
<<ποιος...>> ή το τίποτε ύστερα απ' το <<μα...>>,
εφτά χρόνια δεν μπόρεσα να ερμηνεύσω.
Στιγμές πιστεύω
πως υπάρχει κι έν' άλλο Χερουβικό,
πως τα δέντρα και τ' άσπρα σκυλιά
που ισχυρίζεσαι ότι ονειρεύτηκες,
είναι Άγγελοι
ντυμένοι το στα παιδικά σου μάτια οικείο.
ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΝΑ ΟΡΙΖΕΙ
ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΝΑ ΟΡΙΖΕΙ
Φτερούγες των αναλογίων για την ανάγνωση του Έρωτα
οι κραυγές
σμικρύνονται ως την αλήθεια του Αμφιβόλου:
τα σώματα κρατούν πίσω απ’ το δέρμα
Ασύμφυρτους κόσμους;
Μόνο αγγελικό και βέβαιο – γι’ αυτό αγγελικό- είναι το όριο
Που ‘χει τα όριά του φτιαγμένα από μουσική.
Παρασκευή, 22 Φεβρουαρίου 2013
ΟΙ ΤΕΛΩΝΕΣ
ΟΙ ΤΕΛΩΝΕΣ
Άφησε το σταυρό στο τραπέζι. Πλάι στο δαγκωμένο μήλο. Κι άνοιξε την
πόρτα στο. Οι τελώνες περνούν μαύρα επιμανίκια και πιάνουν φτερά χήνας.
Μετρούν και ζυγίζουν ασταμάτητα. Τους βλέπουμε μέσα από παράθυρα, όπως
τους φυλακισμένους. Ένα κείμενο αποτελεί φυλακή. Γνωρίζουμε τους
τελώνες, με τα λευκά φτερά και τα μαύρα επιμανίκια, μέσα από κείμενα. Ως
την ώρα που κλείνουμε πίσω μας την πόρτα. Έχοντας ακουμπήσει τον
εσταυρωμένο στο τραπέζι. Πλάι στο δαγκωμένο μήλο.
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ
ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΛΗΡΟ ΤΗΣ Ε. Δ.
Το ματωμένο μου γόνατο
Φεγγάρι
Φυσούσε νοτιάς
Συρθήκαμε στο μαντρότοιχο
Που φώτιζαν αχνά πυγολαμπίδες
Πίσω του ακούγαμε
Τη φωνή της
Μιλούσε
Κατά τη συνήθειά της
Σε μιαν άδεια καρέκλα
« Προτιμάς ψάρι, Γιώργο;»
Κι η ίδια απαντούσε
Με μπάσα φωνή
«Όχι, Ελένη, το βαρέθηκα»
Οι Ιταλοί είχαν βγάλει την μπάντα
"Ο σασά και τριαλό"
Ακούγονταν στη στροφή.
Τετάρτη, 20 Φεβρουαρίου 2013
Δευτέρα, 18 Φεβρουαρίου 2013
ΚΥΡΙΕ ΔΟΣ ΜΟΥ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ
ΚΥΡΙΕ ΔΟΣ ΜΟΥ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ
Κύριε, δος μου τον Αγγελό μου πίσω.
Στους αυχμηρούς καιρούς μας
Χρειάζομαι
Το βαμμένο στην ευλογία Σου
Δάκτυλό του
Τους φρυγμένους μου κροτάφους να αγγίσει.
Στείλε τον μου, Κύριε
Πέταξε μια μέρα μακριά μου
Όπως τα πουλιά
Όταν ακούσουν
Ένα κρυμμένο στις φυλλωσιές πυροβόλο
Τον τρόμαξε ο βούρκος μου
Οι άδειες νυχτερινές κραυγές μου
Αλλά και στο φως της μέρας
Σίγουρα
Σκέπαζε τα μάτια
Να μη βλέπει τον πηλό μου
Να σκουριάζει,
Να μη μετράει τα σκωληκόβρωτα
Της ψυχής μου έλκη.
Μη μου στερήσεις, Κύριε, το φως του …
Είναι κατασκότεινο τούτο το δάσος.
ΤΑ ΙΧΘΥΟΟΣΜΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ
ΤΑ ΙΧΘΥΟΟΣΜΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ
Τι ωραία τα ιχθυόοσμα κορίτσια…
Γράφουν Κατερίνα love Μιχάλη
και προσπερνούν –
σε τσίγκινο πλυσταριό θα κρεμάσουν το δέρμα τους. ΦΕΙΔΩ
ΦΕΙΔΩ
Με το ξεσκόνισμα τόσων βλεμμάτων
Τα πράγματα χάνουν την ικμάδα
Του συναισθήματος-
Όπως στα παλιά κάδρα
Θέλεις να πεις «ο καημένος ο παππούς»
Και σου βγαίνει ένα « έτσι ήταν λοιπόν».
Χρειάζεται φειδώ και το αγκάλιασμα.
Δευτέρα, 11 Φεβρουαρίου 2013
ΚΑΠΟΥ ΣΤΗ ΝΙΤΡΙΑ
ΚΑΠΟΥ ΣΤΗ ΝΙΤΡΙΑ
"Kατέβα στο γεφυράκι- αγκομάχησεν ο ηγούμενος
Και στους βατράχους πες να σωπάσουν. Mας εμποδίζουν στον Εσπερινό.
"Ευλόγησον", κραυγάζει το καλογεράκι.
Μέσα στο υγρό άπαν και τίποτε
Βουλιάζει.Του πέφτει το σκουφί- μα δεν σταματά.
"Έι- κραυγάζει.Ο Γέροντας...."
"Ξέρω", τον κόβει ο ολοστρόγγυλος
Σαν έμπορος,
Ο βασιλιάς των φρύνων."Ξέρω...
Όπου να΄ναι τελειώνουμε κι εμείς....Τελειώνουμε το Απόδειπνο
Θα έλθει και η σειρά σας.
ΜΙΑ ΑΚΟΜΨΗ ΠΑΛΑΙΑ ΚΙΝΗΣΗ
ΗΤΑΝ ΤΡΙΖΟΝΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ
Καθώς σε κλόουν του ταλίρου μορφωνόταν η σελήνη,
μέσα στου ΤΕΖΑ τους ατμούς σώπασε ο Τζί.
Σου το ‘λεγα – χωρίς του
ο διάβολος θα κλείνει το ταμείο
και τα παιδιά δεν θα ‘χουν
που τ’ ανθισμένα βλέφαρά τους να γυρίσουν.
Τετάρτη, 6 Φεβρουαρίου 2013
ΜΙΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ
Ακόμη κι όταν
Εν ορδαίς
Διασχίζαμε τους νυχτερινούς ανοιξιάτικους κήπους
Μικροί περίπου σειληνοί
Εναλλάσσοντας ουά και ζήτω
Με ενδιάθετα στο στήθος
Έμβρυα «σ΄αγαπώ»
Αφυπνίζοντας ακανθυλίδες
Που αποκοίμιζαν τα ράμφη σε ουραίες βεντάλιες
Ραντίζοντας με τη δροσιά των ρόδων
Τα ματωμένα γόνατά μας
Ως λάβαρο υψώνοντας
Ένα μισοκαμμένο
-Ίσως από το άγγιγμα του φεγγαριού-
Αερόστατο
Ακόμη και τότε
Χωρίς να το γνωρίζουμε
Προετοιμαζόμασταν
Για τη μοναδική συνάντηση
Με τον
Φιλάργυρο
Πορθμέα
Τρίτη, 5 Φεβρουαρίου 2013
Δευτέρα, 28 Ιανουαρίου 2013
Σ’ ΕΝΑ ΠΟΝΤΙΚΙ (1978)
Το μουστάκι σου μια τούφα από λινάρι,
μπαμπακένιε Σπήντι, απόψε κιτρινίζει.
Γέρασες; Μάλλον η άκρη του εγγίζει
το ίδιο, οξειδωμένο, πένθιμο φεγγάρι.
Θυμάσαι ….Κρεμούσε τα φιλιά της
στο σκοτάδι. «Για τα γενέθλιά σου
δώρο». Πρόσεξα την ουρά σου
κορδόνι μες την αγκαλιά της.
Ναι, ίδια, αδελφή μιας νύχτας πεθαμένης
η νύχτα που με βρίσκει να μιλώ
με σένα ποντικάκι μπιμπελό
πού ‘μαθες ν’ αγαπάς και να σωπαίνεις.
Γιάννης Τσίγκρας
Τετάρτη, 23 Ιανουαρίου 2013
ΒΡΑΔΥ ΑΡΧΑΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Αλχημιστές των mirabilis, νυχτοπεταλούδες
ζευγάρωναν στα σκληρά μας γόνατα.
Οι παρορμητικοί εντρίπλαραν – όπως ο Σιδέρης.
«Το ραδιόφωνο» φώναζε η μητέρα.
Η πρίζα έπεφτε και, για τρία δεύτερα,
συνέχιζε η Φαίδρα το τραγούδι.
Ύστερα ξυπνούσε το πρώτο βατράχι.
Τι έχει απομείνει; Τα μάτια;
Γιάννης Τσίγκρας
Κυριακή, 6 Ιανουαρίου 2013
ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΠΛΟΤΗΤΑ ΠΡΙΣΜΑΤΙΚΟ
ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΠΛΟΤΗΤΑ ΠΡΙΣΜΑΤΙΚΟ
Η γεωμετρία
Ενός
“Eυφυούς λόγου”
Θα μπορούσε να εκληφθεί
Και ως καθαρή Ποίηση
Αν
Συμπεριλάμβανε
Και τα πίσω από
Θολά τζάμια
Λυπημένα
Παιδιά
Δευτέρα, 24 Δεκεμβρίου 2012
ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ
ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ
Είναι μια ανέλιξη
Μια-κυριολεκτική- αναβάθμιση
Φράση
Ενδεχομένως
Ή
Περίπου
Μουσική
Που αιφνιδίως
Βουλιάζει στην απροσδιοριστία.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου