Τετάρτη, 22 Φεβρουαρίου 2012
ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ
ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ
-Στο
παλαιό Λιμεναρχείο της δεκαετίας του ’50, ο κάθε γνήσιος άντρας
έφτιαχνε ένα παράπηγμα για την οικογένειά του κι ύστερα πέθαινε από
καρκίνο ή καρδιά. Έτσι γέμιζαν οι θερινοί χωματόδρομοι από γυναίκες που
κοιτούσαν τη θάλασσα, ανοίγοντας μάτια στο χρώμα του κυκλάμινου.
-Κρέμασε
στην πόρτα του κουρείου του την ταμπέλα «Επιστρέφω αμέσως». Κλείδωσε
και πέρασε απέναντι, στο οικόπεδο με τους ασφοδέλους και τη υποφώσκουσα
δείλη στα μέτωπα των ανθρώπων.
-Το
πετιμέζι της Ιστορίας απλώθηκε στην Καισαριανή μου. Βρεγμένα σπιτάκια,
καρότσια και χορταποθήκες. Ο Καζαντζίδης, ένας ασπαίρων γραφίτης «ζήτω η
ελευθ» και τα κόκκινα στους τοίχους αυγά. Κάποιοι δια Χριστόν σαλοί
αναλαμβάνονται, μ’ έναν μποξά στον ώμο. Τα λυτά τους κορδόνια εγγίζουν
πολιές, λόγω της σκόνης των μετεωριτών, χωρίστρες.
-Πάντοτε
γράφω για την ίδια χώρα. Ορίζεται από τον δυσμικό ίσκιο της μαγούλας
Παλατάκι κι εντός της φτερουγίζουν νυκτεριδόμορφες ψυχές. Έχω
καρφιτσώσει και τη θυσιαστική οιμωγή του ταύρου, ένα οη, αω, οας των
πλανοδίων που ξεχάστηκαν – κυρίως τα εσπερινά, ντυμένα με λιβάνι και
άρωμα κυπαρισσιού, κεκραγάρια νηδόντων.
Γιάννης Τσίγκρας
Ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ, Ο ΗΡΟΣΤΡΑΤΟΣ ΚΙ ΕΓΩ
Ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ, Ο ΗΡΟΣΤΡΑΤΟΣ ΚΙ ΕΓΩ
Ο Αιών,
το πολιόν παιδί,
πεσσεύει
στην όχθη
μιας χειμέριας αιθρίας.
Όταν φέρνει εξάρες
ένα τάνταλο χτυπάει ως εξής:
«Ο θάνατος είναι ελώδης
με γλάρους και κόκκινα βούρλα.
Στις άκρες βουλιάζουν παιδιά
κρατώντας κλουβιά με γουστέρες».
Στα ντόρτια
ακούγονται τα σκυλιά,
που τρέφονται – συνήθως – με αστραγάλους
και σούπα ασήμων ημερών.
Γιάννης Τσίγκρας
“PUNCTUM” Ο ΕΚΤΟΣ ΣΤΙΧΟΣ
“PUNCTUM” Ο ΕΚΤΟΣ ΣΤΙΧΟΣ
Απομακρύνεσαι βραδινή
όπως τα αρχαία πλοία και οι σταθμοί.
Στα μάτια σου βλέπω
αγαθό και ήμερο ζώο-
να βόσκει
το χθες.
ΒΡΑΔΥ ΑΡΧΑΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
ΒΡΑΔΥ ΑΡΧΑΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Αλχημιστές των mirabilis, νυχτοπεταλούδες
ζευγάρωναν στα σκληρά μας γόνατα.
Οι παρορμητικοί εντρίπλαραν – όπως ο Σιδέρης.
«Το ραδιόφωνο» φώναζε η μητέρα.
Η πρίζα έπεφτε και, για τρία δεύτερα,
συνέχιζε η Φαίδρα το τραγούδι.
Ύστερα ξυπνούσε το πρώτο βατράχι.
Τι έχει απομείνει; Τα μάτια;
Γιάννης Τσίγκρας
Τρίτη, 21 Φεβρουαρίου 2012
ΤΡΑΓΟΥΔΙ
ΤΡΑΓΟΥΔΙ
Το δειλινό
Οι χωματόδρομοι αχνίζουνε βρεγμένοι
εσπερινό
κάποια καμπάνα απόμακρη σημαίνει
Πετούν
σε κουρασμένα τόξα περιστέρια
κι αργούν
απόψε να γελάσουνε τ’ αστέρια.
Καρφώνω
στη νύχτα των μαλλιών σου γιασεμιά
δίχως βιάση
και μόνο
ένα φιλί ζητάω, ζωογόνα ανασαιμιά
πριν βραδιάσει.
Γιάννης Τσίγκρας
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΦΤΩΧΕΙΑ
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΦΤΩΧΕΙΑ
Είναι μια άλλη φτώχεια. Σαν εκείνη
των κοριτσιών που ονομάσαμε αγαπούλες,
πούχουν ένα άστρο και τη γάτα, τον Ταρζάν.
σκύβουν αχνά μπροστά στα συνεργεία.
Είναι υπόσχεση μπουγάδας ο σπασμός τους
Είναι μια άλλη φτώχεια…
Γιάννης Τσίγκρας
ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ
ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ
Η κρυφή εκδίκηση του γελωτοποιού
είναι να μένει αυτός που είναι
και σε καιρούς που μέδουσες
δανείζονται τη σάρκα των νεφών.
Γιάννης Τσίγκρας
ΚΥΑΝΟΥ ΟΙΩΝΟΥ ΕΡΜΑ
ΚΥΑΝΟΥ ΟΙΩΝΟΥ ΕΡΜΑ
Δεν σκέπτεσαι
ούτε οξύνεις-
μονάχα έρμα ελπίζεις να σε βρουν
κυανού οιωνού.
Γιάννης Τσίγκρας
ΛΕΞΕΙΣ
ΛΕΞΕΙΣ
Λέξεις
ανασυρμένες από βρυώδη πηγάδια.
Έχετε προσέξει πώς καλύπτουν σε παλιές ταινίες,
αιφνιδίως,
τους έσω χώρους, τους ανθρώπους;
Ακούς για παράδειγμα «λαχείο συντακτών»
ή Νεστορίδης και Κέννεντυ.
Ακούς «φοβάμαι τους αχινούς»
και μυρίζεις λάστιχο ή βενζίνη,
γίνεσαι μούσκεμα στον Άναυρο.
Γιάννης Τσίγκρας
ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΑΜΕΝΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ 1
ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΑΜΕΝΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ 1
Ο άκρως άωτος ίσκιος
της ανθισμένης μελικοκκιάς
κινείται
μεταξύ του χθές και του χάθηκε
Όπως η ευτελής βελόνη:
BEOGRAND –
PARIS –
TIMISOARA-
Τόπος
Όπου η μεμβρανώδης
Στεγνώνει Εικόνα-
Ο ίσκιος της ανθισμένης μελικοκκιάς
Αναδεύεται
Στον βυθό αρχαίων βλεμμάτων.
Κάποτε φώτιζαν το Όριο.
Η απουσία τους πλέον εκτρέφει
Τον του εφεσίου
Ύπνο Θάνατο
Γιάννης Τσίγκρας
ΑΠ’ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΚΥΚΛΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗΣ
ΑΠ’ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΚΥΚΛΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗΣ
Περπατώ
Τους ιαματικούς, στην εφηβεία μου,
Δρόμους .
Οδός Δεληγεώργη
Οδός Κουντουριώτου…
Πίσω μου,
Ένας τυφλός ακκορντεονίστας
Ζωντανεύει
Τις σκηνές αρχαίων
Στοχαστικών ποιημάτων:
«Ο Μπρεσσόν και ο Πορτοφολάς του» ή
«Ό,τι δακρυρροϊκόν
Τα κρόμμυα…»
Γιάννης Τσίγκρας
ΟΙ ΔΡΑΠΕΤΕΣ
ΟΙ ΔΡΑΠΕΤΕΣ
Τα φθινοπωρινά μεσημέρια
οι άγιοι και οι νεκροί
Στάζουν από τα θυμητάρια.
Και σκαρφαλώνοντας στους όχθους
Μαζεύουν
τα πρώτα κυκλάμινα.
ΤΑ ΙΧΘΥΟΟΣΜΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ
ΤΑ ΙΧΘΥΟΟΣΜΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ
Τι ωραία τα ιχθυόοσμα κορίτσια…
Γράφουν Κατερίνα love Μιχάλη
και προσπερνούν –
σε τσίγκινο πλυσταριό θα κρεμάσουν το δέρμα τους.
Γιάννης Τσίγκρας
ΑΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΣΕΚΑΝΣ ΤΗΣ ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ
ΑΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΣΕΚΑΝΣ ΤΗΣ ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ
Πέταξες, φεύγοντας, την πυγολαμπίδα απ’ το στόμα…
Η απουσία σου αναβοσβήνει
σαν φαναράκι χάρτινο παραμυθιού. Γιάννης Τσίγκρας
Ο ΡΙΛΚΕ ΑΓΝΟΕΙ ΑΦΥΠΝΙΣΕΙΣ
Ο ΡΙΛΚΕ ΑΓΝΟΕΙ ΑΦΥΠΝΙΣΕΙΣ
Κινήσεις που σε συνδέουν με τη μεγάλη κουβέντα της μέρας,
«ποιος…» ή το τίποτε ύστερα απ’ το «μα…»,
εφτά χρόνια δεν μπόρεσα να ερμηνεύσω.
Στιγμές πιστεύω
πως υπάρχει κι έν’ άλλο Χερουβικό,
πως τα δέντρα και τ’ άσπρα σκυλιά
που ισχυρίζεσαι ότι ονειρεύτηκες,
είναι Άγγελοι
ντυμένοι το στα παιδικά σου μάτια οικείο.
Γιάννης Τσίγκρας
ΠΑΥΣΙΛΥΠΟ Ή ΕΠΙΝΙΚΙΟ
ΠΑΥΣΙΛΥΠΟ Ή ΕΠΙΝΙΚΙΟ
Ο ΠΑΟΚ παίζει, όπως και τότε, στον ημιτελικό.
Γαλάζιοι – όπουλοι κι απόψε γύρω από φούλια τριποδίζουν.
Κατηφορίζοντας τη λεωφόρο.
Όχι, δεν θα ‘ρθω στον Άγιο Χαράλαμπο.
Κι ας μοιάζουν όλα ίδια.
Δεν θα ‘ρθω – με πονάς εσύ.
Φεγγαροπρόσωπη βελουτέ, το ξέρω, δεν θα σε ξανάβρω
Πίσω απ’ τη μάντρα με τις ωδικές τοιχοσαύρες.
Σίγουρα κάποιος διψών σε σύζυγος θα υπάρχει,
Με στραγαλάκια στη βεράντα – σώμα του αχ
Να σ’ ονειρεύεται, τρίλεπτα πριν τη λήξη,
Παυσίλυπο ή επινίκιο – κόσμημα κρεβατιού.
Γιάννης Τσίγκρας
ΗΔΥ ΚΑΙ ΑΔΙΑΣΤΑΤΟ ΦΩΣ
ΗΔΥ ΚΑΙ ΑΔΙΑΣΤΑΤΟ ΦΩΣ
Το κορίτσι κατέβηκε απ’ το λεωφορείο
Με την πινακίδα «ΧΛΟΕΙ»,
Πέρασε τα σπίτια με τους τρελούς ανεμοδείκτες,
Την τουλούμπα που ξεδιψούσε στην ποδιά της
Αρχαία άλογα,
Κι εκεί
Κοντά στην ακτή,
Μεταμορφώθηκε έξαφνα
Σε ηδύ και αδιάστατο φώς.
Γιάννης Τσίγκρας
ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΝΑ ΟΡΙΖΕΙ
ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΝΑ ΟΡΙΖΕΙ
Φτερούγες των αναλογίων για την ανάγνωση του Έρωτα
οι κραυγές
σμικρύνονται ως την αλήθεια του Αμφιβόλου:
τα σώματα κρατούν πίσω απ’ το δέρμα
Ασύμφυρτους κόσμους;
Μόνο αγγελικό και βέβαιο – γι’ αυτό αγγελικό- είναι το όριο
Που ‘χει τα όριά του φτιαγμένα από μουσική.
Γιάννης Τσίγκρας
Άτιτλο
Ανάμεσα
Στο πουθενά και το ποτέ,
Μετά
Την ανάσα
Όσων υφίστανται για να ξεχνούν τη λήθη,
Αρχίζει
Η
Μουσική.
Γιάννης Τσίγκρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου