Ποίηση Γιάννη Τσίγκρα 40

Δευτέρα, 13 Φεβρουαρίου 2012

ΟΠΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Μας περιμένει ένας τόπος καθαρός
Όσο ο βυθός των ματιών του Ιησού

Εκεί,
Σ΄ έναν ουρανό που χρωμάτισε ο Χέλντερλιν
Κι ατένισαν ο Υπερίων και η Διοτίμα

Ατμίζονται κυανοί οιωνοί

Αλλά δεν είναι δικά τους όσα
Χρυσά
-Μ'υπόκρουση ένα βαρύ χερουβικό-
Αργοπέφτουν
Πτίλα

Δρομαία άσπιλα νέφη
Μετασχηματίζονται
Σε τρυφερές, των εφηβικών μας ενυπνίων, κόρες

Τα πιο λευκά μας τυλίγουν γιασεμιά


Τα όρια
Των πραγμάτων
Κυνηγούν τα όρια τους -

Κι αυτό στο διηνεκές

Όπως, ακριβώς, συμβαίνει με τη μουσική
Γιάννης Τσίγκρας

Κυριακή, 12 Φεβρουαρίου 2012

ΟΙ ΠΕΦΙΛΗΜΕΝΟΙ

Ένα alarm αυτοκινήτου.
Ξύπνησε στις πέντε το πρωί
Συν τοις άλλοις
Και τους πεφιλημένους μας νεκρούς.

Κι άναψαν αιφνιδίως
Ο κυρ Γιώργης ο Σπανός με τα κίτρινα μουστάκια,
Ο άγιος Χόντος, η κόρη του
Η Αρετή, που στόλιζε χριστουγεννιάτικα αλμυρίθια
Κι ο εγγονός του ο Αχιλλεύς, ο ένδοξος εφενδονιστής.

Ξύπνησε και μια παγωνιά
Γεμάτη καρδερίνες και κάλαντα.

Ο Αράπης
Μ’ ένα κουπί φυτρωμένο στον ώμο
Να εμποδίζει τα φτερά.

Κάηκαν τα μανουάλια δεκαπέντε εξωκκλησιών.

Στη σκόνη του σιδεροτράπεζου
Ο Αντώνης ο Μουντανιώτης
Σχεδίασε τον φόνο της άπιστης.
Γιάννης Τσίγκρας

Σάββατο, 11 Φεβρουαρίου 2012

Ιντερμέτζο

Ελάχιστος λόγος περί ορίων.
Τα οποία, φυσικά, δεν υπάρχουν.
Επειδή, κατ΄ αναγκαία σύμβαση, κι εκείνα με τη σειρά τους ορίζονται. Τα όρια θυμίζουν τους απέναντι ανισοϋψείς καθρέφτες των αρχαίων κουρείων όπου μπορούσες να δεις το περιποιημένο σου κρανίο σε άπειρα είδωλα.
Τα όρια ποτέ δεν τελειώνουν.
Όπως η μουσική.
Τίθενται όμως συμβολικά και τις περισσότερες φορές απολύτως αυθαίρετα.
Η αρχή, η όποια αρχή, μετά την του παντός, δια  του Λόγου, Ποίηση, αποτελεί ένα τέτοιο συμβατικό όριο.
Η αρχή της μέρας. Η αρχή του έρωτα. Η αρχή της αφήγησης:"Ήταν ένα κρύο πρωινό του Φθινοπώρου.." Ένα πρωινό μετά από εκατομμύρια παρόμοια πρωινά που το αδράχνεις, το ξεχωρίζεις, το παρουσιάζεις. Μια προαίρεση, μια αιφνίδια επιλογή  σου. αρέσει ή μια γυναίκα που αγαπάς.
Γιάννης Τσίγκρας

Τώρα ξαναγυρίζω

Τώρα ξαναγυρίζω. Όπως ο Κοντορεβυθούλης. Όχι ακολουθώντας το βραδινό μονοπάτι  με τα βότσαλα- βεβαιότητες, τι είναι άλλωστε βέβαιο σήμερα;
Γυρίζω πίσω πάνω στο τρενάκι που διέσχιζε τη Νεάπολη, τη συνοικία στην οποία μετακομίσαμε από το Καπακλή. 
Γιάννης Τσίγκρας

Αναρτήθηκε από Γιάννης Τσίγκρας στις 10:51 μ.μ.