Ποίηση Γιάννη Τσίγκρα 32

Δευτέρα, 26 Αυγούστου 2013

ΚΡΕΙΤΤΩΝ ΕΣΤΙ

ΚΡΕΙΤΤΩΝ ΕΣΤΙ

Δεν κινούμαστε μ'αλγορίθμους-ένα ποίημα,
ένα ποίημα πάντα στάζει αίμα καρδιάς.
Κάποτε οι ποιητές, σιωπηρά, καλούν
σε νεκροδείπνους, τους απόντες ερέτες συντρόφους,
 όσους προτίμησαν τους ασφοδέλους από την αγορά.
Κι άλλοτε σκάβουν, σκάβουν ώσπου
να βρουν τον αββά Ισαάκ να-κυρτός- χαράσσει σε πάπυρο:
"Ο αξιωθείς ιδείν εαυτόν
κρείττων εστί

του αξιωθέντως ιδείν τους Αγγέλους".

Παρασκευή, 23 Αυγούστου 2013

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

ΚΑΠΟΙΟΙ

Κάποιοι χαμένοι στο δάσος Δρυίδες  

τις νύχτες γίνονται λέξεις.

Φορούν, φωτοστέφανο, την κρυφιότητα

του ποιήματος

κι ακολουθούν την αντίστροφη των μετεωριτών πορεία.

Κάποιες ξεχασμένα στο δάσος τραγούδια

Αποκτούν άλω, διάτρητη από στόματα Σιληνών,

γεμάτη από κραυγές και βελούδινες νυχτοπεταλούδες.

ΠΑΝΤΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ

Πάντως δεν είναι ακριβώς η στιγμή

που μας τρομάζει,

αλλ’ η Στιγμή.

Η αϊδιότης.

Το πέραν, το υπέρ, το μετά

του χωροχρόνου.

Προσωπικά γεμίζω με στέρεες λέξεις το ποίημα,

όπως η γιαγιά γέμιζε με κάστανα τη χριστουγεννιάτικη κότα.

Και γράφω στίχους όπως αυτοί:

«Χορεύει πάντα στις βεγγέρες της,

πλάι στα τρισέγγονα

που΄ χουν ακόμη κρεμασμένες χειροβομβίδες στο βρακί τους.

Κι ένας σκονισμένος πρωταγωνιστής του σινεμά

Συνομιλεί ,λέει, συχνά μαζί της.

Προσπαθεί να την πείσει

ότι το πήρε το κορίτσι που τον ικέτευε για αυτό

στο σινε «Πάνθεον»- μια βραδιά του ’62.

Το πήρε, τι να ‘κανε;

Εκείνη είχε σηκώσει το μπαστούνι. 

Τον έσωσε, λέει ο ζεν- τότε- πρεμιέ,

τον γλίτωσε το διάλειμμα

με τα φυστικοστράγαλά του. 

Πέμπτη, 22 Αυγούστου 2013

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

                               

Η, ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ, ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

Καθόμαστε τις νύχτες πίσω από τις μπιγκόνιες

και, ψιθυριστά, μιλούσαμε για τον κομήτη.

Κυριαρχούσε, τότε, στο στερέωμα, σαν οπή στον έβενο

του θόλου, σαν την ψυχή της μαϊμούς που ακολουθούσε

 νωρίτερα τους τσιγγάνους.

Ο Αχιλλέας μιμούνταν τον Βέγγο και το Μανέλη-γέμιζαν,

σ’ επίσημο τραπέζι, τις τσέπες, μ’ελιές.

Κι ο Σκορδάς φώναζε απ’ τις απέναντι γρίλιες: «αφήστε με,

γαμώτο, να κοιμηθώ, αύριο έχω μεροκάματο…».

Ξάφνου και διαμιάς, νεφέλη κούφη, τα σκέπασεν όλα.

Και να’, μαι εδώ, συμπαθητικό γεροντάκι, να πληκτρολογώ:

«Καθόμαστε τις νύχτες πίσω απ’ τις μπιγκόνιες…..»

Τετάρτη, 21 Αυγούστου 2013

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΦΕΓΓΑΡΙ

Ουραία  τέκνα της Ολοκαίνου,

μάθαμε τουλάχιστον ν’ ακούμε,

τους κρύφιους μετατονισμούς της νύχτας;

Τι θα ωφελούσε όμως κάτι τέτοιο,

τις υβριδικές μας καρδιές;

Το κρέας και τα οστά μας από τη μια

κι από την άλλη μια έλλειψη

που μόνον αυγουστιάτικο δεν είναι φεγγάρι..

Παρασκευή, 16 Αυγούστου 2013

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΛΩΤ

Φτάσαμε πια στην ηλικία της γυναίκας του Λωτ και σ'ένα τόπο γεμάτο αλάτι μωρανθέν, θα ήταν ανόητο να θρηνούμε τα καιόμενα Σόδομα. Κοιτάξτε μόνο μπροστά, μπροστά και πάνω. Γιατί άλλωστε, να προστεθεί και η δική μας στήλη, σ'ένα τόπο που γεμάτος είναι από κακόγουστα γλυπτά;

ΣΤΙΣ ΝΕΟΔΜΗΤΕΣ

Στις νεόδμητες πολυκατοικίες, που φύτρωσαν στις παλιές αλάνες, οι μισοκοιμισμένοι θυρωροί απλώνουν το χέρι, ξεκρεμούν τις παιδικές φωνές μας (αυτές που ξεχάσαμε κάποιο βράδυ θαυμάζοντας τους Περσίδες και τον Αλδεβαράν) «ορίστε τα κλειδιά σας» λεν και κοάζουν. Επειδή το παραμύθι με το βάτραχο-πρίγκιπα είχε μείνει μισοτελειωμένο, παίρνουμε τα λόγια, παίρνουμε τα λόγια- κλειδιά, και συνεχίζουμε.

Πέμπτη, 15 Αυγούστου 2013

Η ΠΑΡΤΙΔΑ

Και κλείσαμε τη μέρα, με μια παρτίδα από παλιές φωτογραφίες:Οπατέρας-φοράει ναυτικά στην όχθη μιας πράσινης σιταροθάλασσας-1927, φλόγα της Σμύρνης στο βλέμμα της πεθεράς που δε γνώρισα,ο Γιώργος στάζει χριστοποιημένος-1978,γάτες,γάτες κι εποχές, η Μπέλλα "τότε που",η μάνα μέσα απ' το φως με τη Ρίτσα-52,άγνωστος, άγνωστος, θαμώνες αποκριάτικοι της ταβέρνας του Λέτσιου...Ο Καιρός,κέρδισεν ο Καιρός.Ο πεσσεύων παις.

Τρίτη, 13 Αυγούστου 2013

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΤΟ ΓΚΕΡΛΙ

Οι νύχτες μας ήσαν διάτρητες από πυγολαμπίδες και δάκρυα,άστρα και κάφτρες που έδειχναν το μισό των προσώπων.Η μάνα, συνήθως, γύριζε πίσω να πάρει ένα ελαφρύ πουλόβερ.Δεν της αρκούσε η μυρουδιά του βαμβακιού που μεγάλωνε, για θαλπωρή. Είχε καιρό, ώσπου να κατέβει η Παναγιά, με το φαναράκι της στο πηγάδι,να παίξει μ’ εμάς τα παιδιά, το «Γύρω-γύρω όλοι στη μέση ο Μανώλης».Αγνοούσαμε και τη σημαντική του παιγνιδιού:Ποιος να μας έλεγε, τότε, ότι "Εμμανουήλ" σημαίνει «Μεθ’ ημών ο Θεός»;

Πέμπτη, 8 Αυγούστου 2013

ΑΠΟ ΤΟ ΤΖΟΥΚ ΜΠΟΞ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

Η υπόθεση, σχισμή στο Αιώνιο. Ρίχνουμε δυο δεκαρούλες, και μας επιστρέφεται Μαργαριτοδόχος Νοητή.

Τρίτη, 6 Αυγούστου 2013

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ Το τελευταίο δαχτυλίδι Που κράτησε ο Celan Πηδώντας στο ποτάμι Είχε χαραγμένα κρυφά Ονόματα Ατέλειωτου Απουσιολογίου.

Σάββατο, 3 Αυγούστου 2013

ΤΟ ΙΧΝΟΣ

Και η παράθεση,μέρος αποτελεί της τελικής σύνθεσης.Εξ' ού τα ποιήματα-λίστες.Και η αντίθεση φυσικά είναι θέση: Να, η διπλή όψη του Νταλί-το μπούστο του Βολταίρου φτιαγμένο από σκλάβους-ή το γράφημα ενός κύβου που μας αλλοιθώριζε παιδιά.Όμως, στο βάθος της ψυχής υπάρχει, ό,τι,μόνος, γνωρίζει ο Ετάζων νεφρούς και καρδίας:Ένας,απλός,σιναπόσπορος που σαπίζει,τρέφοντας το Μέγιστο Επερχόμενο.

Τετάρτη, 31 Ιουλίου 2013

TA ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΥ

ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΥ
Και θα ξανάρθει ο, "τη ηλικία μικρός"
Ο φιλντισένιος νάνος
Να μας θυμίσει ότι, στην Αιώνια Επιστροφή
Δε μένει κανείς απέξω-
Ακόμη κι ο υπεράνθρωπος
Που πρέπει να πεθάνει
Αγκαλιάζοντας, με δάκρυα στα μάτια
Το λαιμό ενός αλόγου.΄

Τρίτη, 30 Ιουλίου 2013

Η ΙΔΕΑ

Η ΙΔΕΑ
Η ιδέα να΄ρθει, σαν πρωινή του θέρους δροσοσταλιά
Σαν τη βερβερίτσα που κραυγάζει μες την ομίχλη
Η ιδέα, ο σίγουρος ήχος μιας καμπάνας
Τα υπόλοιπα για το ποίημα, τα φυλάμε στο πατάρι:
Μια Γερακίνα με τα γιορντάνια της
Δυό άσπρα τρεχαντήρια την ώρα που τινάζονται
Από το φερμουάρ της θάλασσας
Το παιδί που κυνηγάει το χνουδωτό σπόρο
Τον επονομαζόμενο κλέφτη-μέσ'το λιβάδι με τις μαργαρίτες.
Έχουμε λέξεις ώσπερ κόκκους θαλασσινής άμμου
Μια φωνογραφία πλανοδίων απ'τα παιδικά μας έτη κι έπη
Τον Ταρζάν,τον Ποκοπίκο και το Γιώργο Θαλάσση
Ο γρανίτης, ο θαλασσόπληκτος της ποιητικής ιδέας μας λείπει

Δευτέρα, 29 Ιουλίου 2013

EΠΙΝΟΗΜΑ

Μια μικρή ανεμώνη μορεί ν' ανθέξει σε καιρούς γυπαετών και φαλακροκοράκων
Φυλλώματα στιλπνά κρύβουν την άσπρη πεταλούδα απ' το νυχτεριδόμορφο ζόφο
Ναυτίλοι,πελαργοί και δρομαία νέφη, ορίζουν μιαν αρχιτεκτονική του μπλε.

Κύριε,δος τω παιδί του να κατανοήσει...
Αφαίρεσε απ' τα βλέφαρά του τον πηλό,
Να,επιτέλους,δει
Ότι ο φόβος ειναι
Συγκατάθεση
Στο επινόημα
Του εναντίου.

Κυριακή, 28 Ιουλίου 2013

ΤΑ ΓΥΦΤΟΦΑΣΟΛΑ

Παλιά, υπήρχεν εδώ η αρχαία Ιωλκός
Κι ύστερα η Δημητριάδα, του Πολιορκητή το πόλισμα.
Έχτισαν τα σπίτια τους, στα χρόνια των Σταυροφοριών μάλλον,οι νεότεροι Δημητριείς
-΄Ίσως νωρίτερα να τείχισε ενορίες κι ο Ιουστινιανός.
Αργότερα, οι Τούρκοι σκάψανε τους τάφους τους.

Σήμερα βουϊζουν οι λεωφόροι Αθηνών και Λαρίσης.
Υποβάθμιση,οι μαρουλόκηποι έγιναν τετραόροφα

Οι διαχειριστές τους δεν σου μιλούν γλυκύτερα από τους παλαιούς βατράχους.

Το υπ. αριθμ.612 μηχανάκι του πατέρα εκλάπη,οι αλατιέρες έγιναν λιμάνι,
Γκρεμίστηκε η ροτόντα του Φωταερίου,ανελήφθη η Άννα η κατσικού.

Θυμούμαι μια διαφωνία των ανασκαφέων πάνω από ένα τρύπιο στον κρόταφο κρανίο:
Οθωμανός αυτόχειρ
Ή
Μετεμφυλιακό θύμα;

Γύριζα απ΄το Σχολείο
Κι η μάνα είχε μαγειρέψει γυφτοφάσολα.

ΤΟ ΥΓΙΕΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΗΣ ΔΑΝΙΜΑΡΚΙΑΣ

Να γράφω στην του Άλλου στοχεύοντας
Τρεπτότητα-
Άρα εδεμική να προσπαθώ αλλοίωση του σαρτρικού αφορισμού;
Ή είμαι καταδικασμένος ν' αποτυγχάνω
Επειδή
 Οι μεγάλοι προφέρουν πάντα τα μεγάλα;
Ν'αποπειρώμαι μιαν ασαφή υπέρβαση
Ή κάποια τραγουδάκια να συνθέτω, για τους κλακαδόρους;
Το τέλος απομακρύνω της Ποίησης ή Ποίηση δεν υπάρχει;
Κι αυτό το εκμαγείο γιατί σφυρίζει μπροστά μου;
Εκμαγείο είναι ή κρανίο;

Πάντοτε η αγωνία των τρελών  πριγκήπων περισσεύει.

Παρασκευή, 26 Ιουλίου 2013

ΨΥΧΗ ΣΑΛΟΚΑΤΙΝΑ

Θυμίζεις,ψυχή μου
Τη Σαλοκατίνα
Την ξεπεσμένη αριστοκράτισσα
Με τα τσόκαρα και τη μαδημένη αλεπού στο λαιμό
-Δεκαετία 50-
Που
Επαιτούσε
Απαιτώντας
Είχε την παλάμη στραμένη στην πονετική πλέμπα
Πλην κοιτούσε αντίθετα

Όπως κι εκείνη,ψυχή μου
Δε ζώστηκες το λέντιο
Ούτε γονάτισες στο νιπτήρα
Στα πόδια των
Ταπεινών
Που έμαθαν όμως
Να ελεούν.

Τετάρτη, 24 Ιουλίου 2013

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΣ

 Αυτές οι συχνές και πυκνές μου
 Αναφορές
 Στη Μουσική
 Είναι μια
 Άμυνα
 Στην περατότητα

 Αποτελούν
 Την αγγελοειδή λέπτυνση της ψυχής
 Που
 Ο χοϊκός
 Δεν φτάνω

 Σκεδάζουν σύνδρομα φόβων
 Και μου υπόσχονται τη διαρκή
 Μνήμη
 Του Νοητού Ηλίου

Τετάρτη, 17 Ιουλίου 2013

ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΗ ΟΡΙΣΜΟΣ

Η ΠΟΙΗΣΗ
Η Ποίηση δεν αποτελεί άσκηση ύφους
Ούτε είναι η προετοιμασία Ρωμαϊκού θριάμβου
Που, ενίοτε,καταλήγει σε κλοουνίστικο κλαυσίγελο.
Η Ποίηση δεν είναι το άλλοθι της αλογίας μας
Και δεν προϋποθέτει τον τρόμο για μιαν ευφυή εκδιήγηση
Του ασήμου μας βίου.

Είναι ο ανθρώπινος λόγος η Ποίηση
Που γίνεται όπως η ευχή του Ιησού:
Με αγρύπνια κι αιμάτινον ιδρώτα

Αναρτήθηκε από Γιάννης Τσίγκρας στις 7:05 π.μ.